Daar kun je op rekenen

Van beoordelingen word ik intens zenuwachtig. Ik heb ze vaak genoeg gehad en ik kleur nooit binnen de lijntjes. Dat heb ik ook nooit gedaan. Misschien juist daarom: ik weet wat er komen gaat. Ik was ook nooit bang voor de tandarts, tot ik mijn eerste gaatje kreeg.

Het is 14.30 uur en ik loop naar het kantoor van mijn leidinggevende met klamme handjes en een volgeklad notitieblokje. Ik zucht nog een keer diep voordat ik plaatsneem op het bankje voor haar kantoor. Zij is blauw, ik rood-geel. Ik voelde de bui al hangen; Friet en Patat. Star Trek en Star Wars. Curry en Ketchup. Kortom: drama.

Een zelfhulpboek, daar lijkt het me tijd voor. Met vallen en opstaan probeer ik te wennen aan het burgerlijke leven. Van twee jaar ZZP’en vanachter de keukentafel naar een kantoor “zonder 9 tot 5 mentaliteit”. In plaats van een vis in het water ben ik een sardientje in blik tijdens de treinreis van Rotterdam naar Den Haag.
Ik had ooit eens een zelfhulpboek gekocht tijdens een periode van liefdesverdriet. Het ging over loslaten. Achteraf heeft dat boek mij misschien iets te goed geholpen, want ik neem de “zonder 9 tot 5 mentaliteit” soms iets te letterlijk. Daarnaast maakte ik me meer druk over de wanstaltige inhoud dan over de verloren liefde en liet ik het boek los in de prullenbak. Missie geslaagd.

Op de meeste kritiek ben ik voorbereid, ik weet zelf wel hoe ik in elkaar zit. Meestal is het iets in de trant van ‘minder eigenwijs zijn’ en ‘genuanceerder communiceren’. Ondanks dat ik het verwacht blijft het toch spannend. Ik ben een perfectionist. Daardoor lukt het loslaten ook niet.

Ik denk terug aan de beoordeling die ik kreeg op de basisschool na het maken van de Cito-toets. ‘Onderaan op het gebied van rekenen. Je krijgt vmbo advies.’ Met inmiddels een brok in mijn keel ter grootte van een zwerfkei kwam het gevoel bij mij terug uit de tijd dat ik dacht dat ik dom was. Puur omdat ik die cijfertjes niet snapte. Aan hoe ik duizenden uren vulde met stug doorwerken en net aan een voldoende haalde. Iets wat in mijn boekje echt niet als succes bestempeld kon worden. Het is tenslotte geen “goed”.

De deur gaat open en mijn hart staat stil. Mijn leidinggevende roept “Viv! De feedback op de kwartaalnieuwsbrief is lovend. We creëren een content functie voor je as we speak.” Ik begin te stralen en mijn klamme handen drogen op. De zwerfkei flikkert de afgrond in.

Die getallen kunnen mij gestolen worden. Ik kan schrijven. En ik moet echt leren loslaten. Daar kun je op rekenen.