Trein taferelen

Het is druk in de trein. “Mag ik er even bij?” De reactie is op z’n zachtst gezegd zuinig. Dan gaat mijn
interne adhd met me aan de haal…. in 3 seconden denk ik dit allemaal tegelijk: wat een eikel, wat een lelijke jas, wat een rare schoenen, ga ik vallen omdat ik er niet goed tussen pas, zit mijn broek niet raar van achteren, heb ik rimpels erbij gekregen vandaag, o dat meisje er tegenover is best aardig, ze lacht een beetje.

Ik kan niet anders dan op een stuk van de lelijke jas gaan zitten, hij lag over mijn helft.

Als mijn hersencellen weer wat tot bedaren zijn gekomen wacht ik braaf af tot de trein, twee minuten later dan gepland, vertrekt.

En dan komt station Gouda. Hij moet er uit. En rukt zijn jasflap onder mijn billen vandaan.