De koord danser

achter de heuvels van het vlakke land,
dorre struiken in zicht en beekjes opgedroogde luchtkastelen,
zie daar de eenzame koorddanser.
.
verlaten door de dans
eenzaamt hij verder in fantasie de waanzin achter na,
vruchteloosheid met een beetje smaak maar net niet lekker.
.
.
hopend op het gewacht,
opdat de wind waait in de rug,
afdwalen tussen alle gedachtes die niet geplaatst kunnen worden want
vroeger was het koord om te dansen,
nu lonkt de balk.
.
de oordelen komen vroeger dan ‘s morgens,
verhullende meningen zijn de koffie van de met zelfbedrog doordrenkte werkelijkheid.
.
wat denk jij nou lezer,
dat hij het koord echt wil gebruiken voor de balk?
dat hij de dans wilt ontspringen omdat dansen niet meer zijn voorkeur geniet?
.
wanneer het koord te scherp is en de voeten gesneden zijn draait het al lang niet meer om de dans,
fuck jou met je gemakkelijke mening,
comfortabel achter je struikgewas.
.
.
het is lastig uit te leggen waar de waarheid vandaan komt wanneer het licht net altijd te donker is.
.
.
val maar rustig door de mand,
gehaald word niemand die zichzelf brengt.
.
vlieg zorgvuldig naar het achterland, lieve danser.
als jij durft over te steken en groen doet weinig met je, voel je dan één met de machteloosheid van het voorspelbare,
ze zullen namelijk altijd doorvragen naar je bevoorrechte positie
.
vaak, lieve danser, word het leven zo tragisch nep gemaakt,
dat de waarheid irriteert en men daarom de ogen sluit.
.
rouwig zijn om je eigen dood heeft enkel nut wanneer je niet gelooft in de eeuwigheid,
en de eeuwigheid ben jij, danser.
.
wie niet instort heeft
stemrecht,
maar jij, lief, hebt recht van spreken
.
dans liefje,
dans.