Een vreemde vogel

Op het moment dat ik dit schrijf, schrijf ik. Aan een roman. Soms is het net of het stroomt. Dan vloeien de pagina’s uit mijn digitale pen. Soms is de stroming juist te heftig. Dan produceer ik 24 pagina’s pseudo-literaire brij, waarvan na lang filteren drie pagina’s relevante tekst overblijven.

En er zijn dagen dat ik niets op papier krijg. Een writers block. Ik probeer op dit moment een scene te beschrijven die zich afspeelt op de dag dat je mij op deze planeet hebt neergezet. Ik luister naar dat liedje van Rare Bird, “Sympathy”, dat toen actueel was. Hoeveel waarheid er zelfs na 47 jaar in dat liedje zit. Nog altijd stroomt er niet genoeg liefde om alle wonden te helen, om alle pijn te verzachten. De pijn die de hoofdpersoon in mijn boek doormaakt. De hoofdpersoon die toch wel een beetje een vreemde vogel is.

En opeens voel ik dat er iets stroomt. Ik schrijf een scene op een schoolfeest, waar de hoofdpersoon nog nooit close met iemand heeft gedanst. Ik laat zijn tegenspeelster vertellen dat hij er alleen maar hoeft te zijn. Hij voelt dat er iets stroomt. De tranen over zijn wangen. Ik stuur het koppel de dansvloer op voor Herman van Veen’s “Suzanne”. Als zij haar hand op zijn achterhoofd legt, heeft ze zijn gedachten in haar hand.

Ik laat het feest eindigen op de tonen van “Bridge over troubled water”. Het aantal keer dat jij of pa die plaat van Simon & Garfunkel hebt gedraaid, is niet te tellen. Maar de boodschap van dat lied voelde ik pas echt toen Roberta Flack het zong. Toen was het net alsof je het mij persoonlijk toezong. Alsof je al mijn gedachten in jouw handen hebt. En mij helpt te filteren wat relevant is en wat niet.

Het is nu 12 augustus. Op die dag ben jij geboren. In 1940. Toen de ene helft van de wereld de andere haatte. Toen er niet genoeg liefde op aarde was om vrede te brengen. De vrede, die jij gevonden hebt. De vrede, die de hoofdpersoon in mijn boek zoekt.

Ik zit naam de film “Schatjes” te kijken. Wellicht omdat je mij ooit een schatje noemde. Ik kom niet verder dan de begingeneriek. De muziek doet me teveel denken aan jouw favoriet, “Once upon a time in the west”. Mijn roman gebeurt ook in het westen. Het Westland. Ik weet het, het zijn rare associaties. Afkomstig van je zoon die toch wel een beetje een vreemde vogel is. Maar wel een vreemde vogel die er mocht zijn. Soms droom ik dat je mijn boek leest. En dan voel ik dat er iets in mij stroomt. De liefde en sympathie, waarvoor deze vreemde vogel jou dankbaar is.