Zinloos zeemeeuwengeweld: lijden in Leiden

DEEL I: 21 april 2015
Lieve zeemeeuw,
Ik vind je er altijd prachtig uitzien wanneer je boven de golven vliegt. Ik vind je mooi wanneer je rondjes cirkelt boven de grachten. Stiekem vind ik je ook best grappig wanneer je sierlijk naar beneden duikt en het broodbeleg van een vrouw steelt, die een paar meter verderop zit. Maar om eerlijk te zijn, zeemeeuw, vind ik je een stuk minder leuk als je opeens besluit dat míjn broodje je nieuwe prooi is. Helaas heb je niet meteen door dat ik niet van plan ben mijn broodje met je delen. Zelfs mijn luide kreten en ninja bewegingen zijn niet duidelijk genoeg. Pas wanneer ik met mijn mes naar je begin te zwaaien, begrijp je dat je dit gevecht niet gaat winnen en vlieg je weg.

Dus, zeemeeuw, als jij in het vervolg nou op een afstandje blijft toekijken hoe ik mijn broodje eet, beloof ik je voortaan niet meer te bedreigen met een mes. Ik geloof namelijk dat we hier allebei niks aan hadden. Jij had geen broodje, en ik schoof het mijne vervolgens met kloppend hart naar binnen.
Maar goed, ik kon er nog een stoer verhaaltje over schrijven. Jij niet.

DEEL II: 15 mei 2017
Beste zeemeeuw,
Ruim twee jaar lang heb ik een stoer verhaal kunnen vertellen. Het verhaal waarin ik je wegjaag met boze kreten en een mes. Kennelijk had je er genoeg van en was het vandaag tijd om je eer te herstellen.

Met lichte haast beende ik vanochtend naar mijn werkgroep. Omdat ik net iets te laat weg was gegaan thuis, at ik mijn broodje onderweg op. En dat, zeemeeuw, was mijn fout. Daar huppelde ik dan, met een grote zonnebril op en oortjes in. Jij zag je kans en greep ‘m: plotseling voelde ik een akelig windje in mijn nek en zag ik een grote schaduw naderen. Nog voordat ik het door had was mijn broodje weg. En deze keer vond je het niet alleen nodig mijn broodje te stelen, je beet me ook nog eens in mijn vinger.

POTVERDORIE ZEEMEEUW, IK DACHT DAT WE DIT ACHTER ONS HADDEN GELATEN! Vanochtend heb je niet alleen mijn broodje gestolen…. Nee, zeemeeuw, je hebt me ook beroofd van mijn superieure gevoel jegens jou en je familie.

Dus, grote wit-zwarte vriend, wapenstilstand? Please? Ik heb je jaren geleden al beloofd je niet meer te bedreigen met een mes en ik doe het hierbij nog eens. Maar alsje- alsjeblieft…. laten we afspreken dat dit het laatste zeemeeuw-steelt-mijn-broodje-verhaaltje is in de reeks. Bij voorbaat dank.