Versgemalen koffie

Waarschijnlijk lees je dit in de trein, terwijl perron voor perron voorbij sjeest. Behalve als je in de stoptrein zit. Dan wacht je totdat we stilstaan op jouw station. Je pakt je tas, aktetas of Eastpack. Tenzij je jezelf tot een student of young professional rekent. Dan heb je een ‘The North Face’ tas. Geheel overbodig in Nederland. Als deze tas kon denken, dacht hij zoiets van, waarom ben ik Nederland gereïncarneerd? Op de rug van een twintigjarige. Die op avontuur gaat van hostel tot hostel. Hiervoor ben ik niet gemaakt. Ik ben gemaakt om scheuren van dagenlange jungletrips te weestaan en overstromingen te overleven. Niet om een reis van collegezaal naar collegezaal te maken. Met om de drie kwartier een koffiepauze van versgemalen bonen uit een kaalgeplukt regenwoud, voor één euro vijfennegentig. Even pinnen alsjeblieft, klinkt het in de kantine.
Dat is onze opgave, hierdoor voel ik me een backpacker in Groningen, Utrecht of Amsterdam. Ik huil niet, want dat doen al duizenden anderen voor jou in Amsterdam. Mensen die ook in 020 willen wonen, een wachtlijst waar de Berghain jaloers op zou zijn. Die duurt slechts van vrijdag tot en met zondag. Deze duurt van nu tot 2025 voor een huurhuis in Noord. Noord is booming, gentrification is slechts een woord uit het urbanism, maar voor de young professional een hoop op dikke winst. Op winst die zich uit in het aflossen van een hypotheek in minder dan 30 jaar. Noord/Zuid, de metrolijn die al in mijn geschiedenisboeken had kunnen staan, maar nu nog steeds tot de toekomst behoort. Dan maar met het pondje over het IJ. Gratis en veilig totdat de huizen niet meer verzakken.