Vrouwenvoetbal in de groei? De battle continues.

‘Vrouwenvoetbal is de snelst groeiende sport’. Zo luidt de titel van het onderzoek dat het Mulier Instituut in maart 2017 uitbracht als onderdeel van het project “van voetbalvrouwen naar vrouwenvoetbal”. De laatste 10 jaar is het aantal vrouwelijke leden van de KNVB gestegen van circa 88.000 naar 153.000. Waar mijn voetbalclub 10 jaar geleden met moeite 2 meisjesteams bij elkaar geraapt kreeg, zijn dit er nu inmiddels 5. Voor meisjes onder de 18 jaar, is voetbal de derde grootste sport van Nederland. Geweldig om te horen zou je zeggen? Maar waar het ledenaantal blijft stijgen, stagneert de interesse van andere partijen.

Zo was ik afgelopen weekend in een bekende sportwinkel, op zoek naar nieuwe voetbalkleding. Na de rekken mannenkleding te hebben afgestruind naar een maatje XS, besloot ik de winkelmedewerker te vragen of ik toevallig de vrouwenvoetbalkleding over het hoofd had gezien. Ja dat had ik zeker! Enthousiast liep ik achter de man aan die mij de gehele collectie liet zien. Maar liefst één shirt en één jasje. Beide in grijs en zwart. Ter vergelijking: als vrouwelijke volleybalster was ik er duidelijk beter vanaf gekomen, ondanks het feit dat het aantal volleybalsters in Nederland vele malen lager ligt dan het aantal voetbalsters.

En niet alleen de kledingindustrie blijft achter. Ook de interesse van voetbalcoaches lijkt de afgelopen 10 jaar niet te zijn toegenomen. Als jong dameselftal dat meedraait in de top drie van de competitie, lijkt het onmogelijk om een nieuwe coach te vinden. Na een aantal advertenties die tevergeefs bleken, besloten wij het als team eens over een andere boeg te gooien. Het resultaat? Een video op Facebook die in de eerste 12 uur van publicatie al meer dan 5000 keer was bekeken. Het gevolg? Niks. De honderden likes, shares en reacties leiden tot geen enkele reactie op de vacature.

Ik voetbal inmiddels al meer dan tien jaar en de ontwikkeling die de sport heeft doorgemaakt doet mij goed. Er is echter nog zoveel meer te halen. Het einde van een seizoen voelt als een battle die je elke keer weer aan moet gaan. Blijft de trainer? Vinden we wel iemand anders? Blijven alle speelsters? Komen er meiden uit de jeugd over? Ik zie het enthousiasme waarmee meisjes van 11 elke zaterdag het veld op lopen en ik hoop dat zij over 10 jaar niet meer tegen dezelfde problemen aanlopen. Hopelijk wekt het EK vrouwenvoetbal in Nederland deze zomer meer interesse op. En wie weet vinden wij daardoor alsnog een geschikte coach!