Voor David…

We kennen elkaar niet, maar hebben enkele heftige overeenkomsten. Kanker op jonge leeftijd, gescheiden ouders die duidelijk niet op de beste manier uit elkaar zijn gegaan. Gebeurtenissen met een heel behoorlijke impact op kinderen. Ik las jouw verhaal in meerdere media de afgelopen dagen en het laat me niet los. Wat zal jij het zwaar hebben op dit moment en wat dapper om op 12-jarige leeftijd het besluit te nemen dat jij volgens de verschillende berichtgevingen genomen hebt, namelijk om je niet te laten behandelen met een chemokuur. Er wordt geschreven dat je bang bent om ziek te worden van de behandeling. Een bijzondere omschrijving vond ik, want is ziek niet juist wat je al bent?

Het grote verschil tussen ons is dat ik inmiddels 31 jaar ben en ruimschoots genezen. Toen ik ziek werd, was ik nog maar 2,5 jaar oud. De keus die jij nu kunt maken, heb ik dan ook nooit gehad. Gelukkig maar misschien, moet er niet aan denken dat ik zelf ooit over zoiets belangrijks had moeten beslissen. Daarnaast heb ik alles ook veel minder bewust mee gekregen. Van verhalen weet ik dat kinderen van jouw leeftijd zich zorgen maakten als er meer artsen dan normaal aan hun bed verschenen, in mijn geval vond ik het alleen maar gezellig. Ik vond het leuk om mijn verjaardag te vieren in het ziekenhuis, oudere kinderen vroegen wat er met hun nieuwe fiets zou gebeuren als ze dood gingen…

Wanneer mensen nu horen dat ik Leukemie gehad heb toen ik jong was, zijn ze vaak verbaasd. Ik ben toch een normale jonge vrouw, met een goede baan, veel vrienden, een leuk huis en een passie voor dansen? Dat ik zo ziek geweest ben, lijken ze zich niet voor te kunnen stellen. Zou het niet mooi zijn als ook jij over 19 jaar ditzelfde zou kunnen zeggen? Dat niemand meer weet dat jij een hersentumor had op je 12e? Ik ken jouw situatie niet goed genoeg om te kunnen beoordelen of dit ook daadwerkelijk mogelijk is, maar zou je het er niet voor over hebben om door een periode van ziekte heen te bijten en deze kans ook te krijgen? Al deze vragen gaan door mijn hoofd als ik over jouw heftige beslissing lees en ik hoop dat jij ze allemaal met ‘ja’ wilt beantwoorden. Wat jouw uiteindelijke besluit ook wordt en of je je nu met chemo of door middel van alternatieve geneeswijzen laat behandelen, ik hoop je een vechter bent, dat het aanslaat en dat je over 19 jaar kunt zeggen “het heeft me gevormd tot wie ik ben en sterker gemaakt dan ooit”.