Eerst zuurstof.

We hebben het allemaal dat het soms voelt alsof je niet aan het stijgen bent, maar aan het dalen, of zelfs neerstorten. Dat je in een dagelijkse neerwaartse spiraal suddert, en erin vastzit, verweekt. En net als met drijfzand, des te meer je worstelt, des te erger het wordt. Je verzet, en verzet. En verzet je. Maar tevergeefs.

En dat is oké en dat is normaal en dat is leven. Basta. Maar er zijn ook dagen waarop je ook met Boeing 747 ter plette slaat op rots, alleen op deze dagen is er een significant verschil, een metalen nasmaak. Ik heb het over de dagen, maanden, en soms zelf jaren waarin jij niet de piloot van de vlucht naar hel bent. De piloot is iemand anders. En die piloot is een saboteur. Die ruineert jouw vlucht. Die belemmert jou om hoger te komen, verder te komen. Die infiltreert jouw verrijzing tot meer, weerhoudt jou ervan om boven de mist van alledag te komen, en het licht te zien. Dat misschien net om de hoek was, of in dit geval, net boven dat ene wolkje. Langs die ene mijlpaal.

Maar nee. Sabotage.

Advies is simpel, stap niet in die vliegtuig volgende keer. Koop niet die ticket, en check zeker niet in. Zeg nee. Je weet beter. Een ezel gaat niet twee keer ter plette in dezelfde metalen vogel.

En de andere dagen dan? De dagen dat omstandigheden je neerhalen, de dagen dat het moeilijk ademen is. Dat het allemaal, eventjes, teveel wordt. De dagen dat het lijkt alsof leven je bij de strot heeft gegrepen, hard en meedogenloos en eeuwig lijkend. Lijkend. De dagen die dermate lijken in te storten, die rood licht loeien, dat zuurstofmaskers van boven vallen. Dat de druk teveel wordt. Dat paniek heerst. En jij niet. En je wordt meegesleurd door anderen in de angstige cabine. De druk wordt iedereen teveel. Maar jij kan niet ademen.

Wat dan? Wat…dan…

Antwoord is simpel. Maar zeker niet makkelijk.

Zorg eerst voor zuurstof voor jezelf. En dan pas, pas veel later, pas wanneer jij dat wilt, wanneer jij er zin in hebt. Op de dagen dat jij je echt goed voelt. Dan. Alleen dan, zorg je voor wat verse zuustof voor anderen.

Als je vliegtuig daalt, zorgt hij wel voor maskers. Kansen om in leven te blijven, te overleven.

Grijp ze. En gebruik ze. Blijf in leven, lang genoeg, en fris genoeg, om anderen te helpen.
In de razernij van stress en paniek en druk is er altijd zuurstof.

Haal diep adem. Want zolang je ademhaalt, leef je. En zolang je leeft, is er kans op een gevecht. En nu, zolang je vecht, voor jou, voor iets. Nou, nu is er kans op meer.