Reflecterend.

Ik las vorige week een boek waarin de auteur aan world-class performers allemaal dezelfde vraag stelde. Deze mensen zijn gewone burgers zoals jij en ik, alleen met één verschil, ze zijn aan de top van hun kunnen, en vies rijk. Schwarzenegger, eigenaren van Twitter en andere ‘bedrijfjes’, en filmmakers zoals Robert rodriguez. En de man die een documentaire maakte waarin hij alleen McDonalds at had ook een cameo.

De vraag die de schrijver stelde was, ‘Wat zou je op een billboard zetten? En waarom?’
Dit opent de deuren tot zoveel interessants. Men kan zijn persoonlijkheid uiten in vele kleuren, en maten en vormen.

Eén zei, ‘LUISTER!’

Een ander, ‘Je gaat sterven.’ En hij bedoelde het niet bedroevend. Deprimerend. Nee, hij wenste precies het tegenovergestelde: dat men meer gaat leven.

Er waren ook diegenen tegen kapitalisme, met als voorbeeld diegene die alle reclameborden in zijn stad wilde wegkapen, maar hij dacht beter en zei, ‘Oké dat kan niet. Dus, ik denk, ‘Niets van dit hier kan je helpen.’’ Dat zou hij plaatsen temidden van shopping malls en auto dealers. Zoiets als Marleys sterfbed woorden, Money can’t buy life.

Eerst wilde ik op een Billboard zetten: LEEF.

Direct, en eerlijk. En tegelijk een vorm van oproep tot positiviteit. En al dat.
Maar toen dacht ik, na er nog langer over na te denken, ik weet het niet.

Ik ben niet aan de top van mijn kunnen, nog niet. En heb geen bicep gevormd als basketballen. Wil ik niet. Maar ik ben dus nog lang niet aan het einde van mijn reis. Mijn pad. Mijn avontuur. De berg is nog niet beklommen.

Dus het zou oneerlijk zijn als ik zomaar wat zou blaten op die vraag. En verder, het zou incompleet zijn, en niet geheel authentiek.

Maar daarweer tegen kan je zeggen, je bent nooit klaar. Je groeit elke seconde een beetje. Je bent altijd veranderend. Transformatief.

Dus: ik denk dat ik naar die billboard staar alsof ik in de spiegel of reflectie in water zou kijken. Bekijk mezelf goed, en hou mezelf verantwoordelijk voor de vragen die ik stel en die aan me worden gesteld. Ik ben ervan bewust. Ik neem het stapje voor stapje, met instelling te transformeren. Net wispelturig water. En één dag, als ik mezelf zie in de spiegel van het leven, die dag dan weet ik: antwoorden komen vanzelf wel.