Praat over je depressie: het Depressiegala

Het Depressiegala..dat afgelopen maandag uitgezonden werd. Om aandacht te vragen voor o.a. jongeren met een depressie en om het taboe op depressies weg te nemen zodat mensen erover durven te praten. Terwijl ik dit in de tv gids zag staan dacht ik als eerste ‘wat jammer dat dit nodig is, maar uiteraard goed dat het er is’.

Een taboe op het hebben van een depressie? Belachelijk eigenlijk. Een griepje of een ziekte als kanker is toch ook bespreekbaar en wordt serieus genomen, waarom is dit bij een depressie dan zo lastig? Het hebben van een depressie is namelijk niet iets waar je voor kiest, dit overkomt je en kan iedereen overkomen. Net als het overkomen van een simpel griepje of kanker.
‘Ik voel me vandaag zo depressief’, iets dat veel mensen op de een of andere manier hun strot uit krijgen. Iets dat mij pijn doet, het straalt zo veel onbegrip uit. Je kiest er namelijk niet voor om elke dag weer een uitzichtloze strijd te voeren, je neergeslagen te voelen, je lusteloos te voelen, afgekeurd te zijn door het UWV, geen energie meer te hebben, behandelingen te volgen i.p.v. een opleiding, het onvermogen hebben om ergens van te genieten, extreem somber te zijn, donkere gevoelens te ervaren, en als het op z’n slechtst gaat, zelfs suïcidaal te voelen..

Helaas weet ik hoe dit voelt. Het leven dat ik momenteel leid, is heftig, vermoeiend, zwaar, moeilijk en veel te donker. Op dit moment volg ik therapie en dat valt me zwaar, ik hoop dat het aan zal slaan (dat is geen garantie).

Ik wil niet langer liegen. Ik kan niet langer mijn masker ophouden van vreugde en lol. Ik kan niet langer de opmerkingen horen ‘maar je straalt altijd, op Facebook zie ik allemaal leuke dingen’, helaas is dat niet altijd de realiteit. Ondanks dat je niets aan mij ziet, ben ik ziek en voer ik elke dag een strijd.

Wees niet bang voor mij, vermijd ‘moeilijke’ vragen niet, vraag gerust hoe het gaat, zie me niet als ‘dat probleem geval’ vorm geen vooroordeel en beoordeel mij niet. Ik ben gewoon nog dezelfde Amaya, ik heb alleen een rugzakje.. of naja een weekendtas, iemand die veel meegemaakt heeft. Gevormd door het verleden maar elke dag weer vecht om te genezen van o.a. mijn depressie. Nee, dat gaat echt niet zomaar over. Het is knokken, heel vaak vallen, soms even blijven liggen en uiteindelijk mezelf weer omhoog takelen.
Voor de mensen die nog altijd denken dat men voor een depressie kiest i.p.v. dat het men overkomt.. ruilen? Daar zou ik namelijk wel voor kiezen als dat kon !