Over de muur

Ik heb je in 1986 leren kennen. Ik was pas zestien. Jouw naam stond in de kranten, op school hadden we het over jou. En je was dagelijks op de radio te horen. Dat adembenemende liedje over die luchtmachtpilotenfilm. Maar dat bleek jij niet te zijn, maar een naamgenootje. Een pijnlijk misverstand.

Twee jaar daarna ben ik jou dan eindelijk op gaan zoeken, samen met mijn schoolklas. We moesten er iets van 600 kilometer voor reizen, maar ik wilde graag die date met jou. Op maandag heb je mij hartelijk ontvangen. Op dinsdag volgde een intensieve kennismaking met jou. Ik heb je mooie kanten leren kennen, ging met jou shoppen en eten. In de avond nam jij mij zelfs mee uit, voor de eerste keer in mijn leven.

Maar voor mijn gevoel hield je iets voor me verborgen. Pas na veel overredingskracht mocht ik op woensdag een kijkje nemen. Daarna snapte ik wel waarom zoveel mensen die schutting bij jou achter hadden beklad. “Als we allemaal maar duwen, valt-ie om!”, las ik ergens.

Op donderdagavond moest ik eigenlijk weer terug naar mijn woonplaats. Maar ik wilde nog één keer met je uit. Dat heb ik toen via de leraren geregeld. En die avond bleek je, volgens mijn klasgenoten, verliefd op me te zijn. Er waren zoveel knappe jongens in mijn klas, maar je koos mij. Ik durfde de stap naar een LAT-relatie echter niet te zetten.

Een jaar later hebben we besloten om allemaal heel hard te duwen. En jawel, die bekladde schutting was omgevallen. In de jaren daarna ben ik diverse keren bij jou te gast geweest. Je verliefdheid was over, maar de liefde bleef. Je hebt mij altijd een plaatsje in de kamer van je hart gegeven. Net als het bloed in mijn hart ging ik ook bij jou van oost naar west en weer terug. Geen spiedende ogen meer. X-Stasi.

Maar dan die 19 december 2016. Twee mensen die via Facebook melden dat ze veilig bij jou zijn. Het werden er vier, zes, acht, twaalf, zestien. Je had bezoek van vreemde vogels, ze gingen van oost naar west en weer terug, zoals in dat liedje. Niet teruggefloten, ook niet neergeschoten. Maar geplet door een truck, als de ultieme Top Gun. Het werd de aanloop naar een rode Kerst. Je hart bloedde. "Veilig", het had me gerust moeten stellen. Het werd een pijnlijk misverstand.

Benachrichtet von denen die ich mag und liebe
Erschüttert von was ich sah und hörte
Rettungslos und fassungslos
Lassen wir zusammen
In dieser Zeit von Überlegung und Besinnung
Nicht die Hoffnung, Mut und Vernunft verlieren.

#ichliebeberlin