Ik ben geen sardientje meer..

Sardientjes zijn lekker, lekker op brood of welk ander gerecht men gebruikt om een sardientje te nuttigen. Sardientjes zijn visjes. Als je naar het buitenland gaat waar je gebruikt wilt maken van het ‘’openbaar vervoer’’ zit je meestal als sardientjes in een blik in de lokale stadsbus of iets dat daarop lijkt, meestal betaal je daar dan 1 of 2 muntjes voor van de desbetreffende valuta. Tegenwoordig is het zo dat de NS ook is gaan handelen in sardientjes. Mensen die dagelijks tijdens de spits worden vervoerd als sardientjes in een blik. Alleen kost dit blikje je een rip uit het lijf. Wat krijg je ervoor terug? Van A naar Beter en als je geluk hebt een zit plek tussen de zuchtende, licht ruikende mensen. Neem liever niet de auto want dat is slecht voor het milieu en ook nog al die files. Maar treur niet, de NS heeft daar heel goed over nagedacht, om een beetje nog het ‘’auto-file’’ gevoel te krijgen hebben ze namelijk met uitermate uitstekende regelmaat ‘’vertraging’’, meestal met zo weinig informatie zodat die 5 minuten opeens een uur later blijkt te zijn. Er lopen tientallen NS medewerkers op het station van alle lagen van die werktak, maar op een of magische wijze is niemand ooit op de hoogte van de stand van zaken en al helemaal niet als het om de Intercity Direct gaat. Die trein waar mensen grof extra geld voor betalen. En opeens werd ik wakker, opgelucht. Mijn werk, daar waar ik dacht nuttig bevonden te worden heeft mij links laten liggen evenals ik nu de NS met al het grootste plezier links kan laten liggen. Niet meer elke dag in de mensenmassa op te gaan, niet meer elke dag rekening te houden met de reistijden, niet meer elke dag te laat te komen, niet meer elke dag ’s avonds in de kou hopen dat hij vandaag wel rijdt. Elke dag heen en weer reizen tussen Rotterdam en Amsterdam heeft dan eindelijk zijn tol geëist. Ben er helemaal klaar mee. Elke dag is mooi nu. Gewoon elke dag opstaan met een kop zonder zorgen in mijn eigen mooie stad. Rotterdam.