Het begint met een croissant

Als de arme studente die ik ben, reis ik elke dag tweede klasse met de trein van huis naar school en andersom. Een paar dagen geleden zocht ik zoals gewoonlijk een plekje bij het raam waar zo’n beetje de helft van alle middenstanders uit Nederland wel een keer is neergeploft met hun zweetbillen. Op het glas zat een gel vlek van iemand die denkt dat hij er goed uitziet met een vetkuif, gestolen uit de jaren 80. Ik begon met het verorberen van een ‘vers gebakken’ croissantje, gekocht bij de Kiosk voor veel te veel geld.

Je ziet het al voor je; een meisje in haar nieuwe jurkje en netjes gestifte lippen, probeert met man en macht niet te morsen op haar sjaal waar ze nooit meer de kruimels uit zal krijgen. Een meisje dat voor geen goud zichzelf voor schut zou zetten tegenover haar medemens. Als ik de man aan de andere kan van het gangpad was geweest, die overigens zelf wel wat minder deegwaren zou mogen eten, had ik ook moeten glimlachen. Het was pas toen driekwart van mijn croissant al op was, dat ik mij iets realiseerde.

Ik hou van de smaak van deze heerlijkheid. Ik zat mijn genot gewoon totaal te verspillen door alleen maar te denken aan hoe ik wel niet overkwam met de stukjes deeg aan mijn lippen. De laatste happen heb ik niks gedaan dan genieten, fuck de restjes die op mijn kleding en op de lichtbruine nep-laminaatvloer van de intercity vielen. We zijn tegenwoordig zo gefocust op de hele ik-cultuur en op het als-mijn-imago-maar-goed-blijft idee, dat we de essentie van het leven verliezen en niet meer kunnen genieten van wat we doen en van waar we van hoorden te houden.

We groeien allemaal op in een cultuur waar we niks anders horen dan ‘verbeterpunten’ en ‘tips’. Een cultuur waar we vaker touchscreens aanraken dan de mensen die we liefhebben. Een wereld waar je profielfoto en je status jou niet alleen definiëren als persoon maar ook als individu, als mens. We zouden een keer met z’n alle onze dikke vinger op moeten steken en ons verzetten tegen deze altijd kritische maatschappij waarin we allemaal, laf als dat we zijn, het spelletje meespelen. We zijn zo druk bezig met wat de rest van de wereld van ons vindt, dat we niet alleen de smaak van onze croissantjes vergeten maar ook de smaak van het leven.