Achtpotige depressie

Ik kijk naar de bewegende lippen van de mensen om mij heen. Allemaal vertellen ze moedige verhalen, verdrietige verhalen en verhalen die er eigenlijk totaal niet toe doen. Maar toch worden ze verteld en toch luister ik.
Het is bijna alsof ik ernaar toe getrokken word zonder het door te hebben, om vervolgens als een vlieg vervolgens vast te zitten in een web en de spin al uit een donkere hoek zien verschijnen. Met grote gifangels helemaal klaar om deze in jou vlees te zetten en je vol te schieten met haar dodelijke en verlammende vergif. Hoe meer je beweegt hoe meer de wanhoop overneemt en pas op het laatste moment kom je tot de conclusie dat al het vechten het enkel erger heeft gemaakt. Ik ben verwikkeld in een zijden web het is zacht warm en bedwelmend rustig om mij heen. Het lijkt alsof de wereld tot stilstand is gekomen, alsof de bomen niet meer razen en de volgels niet meer vliegen. Het is compleet oorverdovend..stil en ik zou ervan kunnen genieten, ik zou de rust in mij kunnen laten opnemen en langzaam wegsluiten in dit silk, maar de spin kruipt dreigend dichterbij..
Ineens is de stilte onheilspellend, de silk plakkend en is de rust met enorme vaart zichzelf terug aan het inhalen. Ondanks de waarschuwingen, ondanks wetend dat ik het erger maak, worstel ik en wroet als poging tot ontsnappen.
Ik voel de warmte van de spin steeds dichterbij komen, de trillingen op het web.. ik kan geen kant meer op. Ik ben gevangen.