Hoe kan het?

‘Dames en heren’, deze drie woorden dringen langzaam tot me door. Woorden die via een schelle stem binnenkomen. Eén stem welke mij op het moment nog meer rillingen bezorgd dan de temperatuur, welke schrikbarend laag is. Zo laag dat plotseling een deel van mijn dagelijkse routine komt te vervallen. Waar mijn routine vervalt, speelt zich een herkenbaar riedeltje af. Een riedeltje dat iedere gebruiker van het openbaar vervoer kent. Toch speelt bij een ieder de vraag; hoe komt het? Deze vraag blijft luttele minuten door mijn hoofd spoken. Enigszins verbaasd kijk ik om me heen. Mensen rondom mij snappen het net zo min als ik doe. Hoe komt het? Deze vraag lijkt door ieders hoofd heen te spoken. Kennelijk is niet alleen mijn schema met brute kracht omver gegooid, maar ook dat van mijn lotgenoten. Gehuld in een lange zwarte jas, die weggestopt onder zijn sjaal bromt een man enkele woorden. De woorden lijken te dempen door de omvang van zijn snor. Een dikke zwarte streep boven zijn mond maakt het brommen enigszins komisch. Ik spits mijn oren en hoor hem vloeken; ‘Kunnen ze dan helemaal niets’. Blijkbaar niet bedenk ik me. Tegelijkertijd vind ik het grappig om te zien. Om te zien dat deze matige vorst, als je het überhaupt al als vorst mag betitelen, het treinverkeer weer tot stilstand heeft gebracht. Dat bureaustoelen langer leeg zullen blijven dan gebruikelijk. Winkels welke onderbemand blijven tijdens alle ochtend drukte. Collegezalen zullen nog leger zijn dan gebruikelijk tijdens de eerste uren. Dit allemaal vanwege een heftig natuurverschijnsel. Een verschijnsel waarvan is gebleken dat het ons treinverkeer in zijn macht heeft. Waar onze kilometers spoor niet tegen bestand zijn. Een verschijnsel die menigeen deze ochtend in een mineur stemming heeft gebracht.
Ikzelf schaar mij liever niet onder deze chagrijnige massa. Ik genoot deze ochtend van een fel schijnend zonnetje, welke de heldere lucht vulde met warmte. Klinkt in mijn oren nog niet zo slecht. Enig nadeel is dat ik later op de plaats van bestemming arriveerde. In de mensenmassa die zich op het perron heeft gevormd zoek ik naar soortgenoten. Zo her en der zie ik tevreden gezichten. Gelukkig beseffen meerdere dat het allemaal veel slechter kan. Kijk naar de angstige situatie bij onze zuiderburen en je beseft vast dat het allemaal veel slechter kan. Tevreden treed ik de zonnige kou tegemoet op naar een dag zonder zorgen. Hoe kan het? Dit blijf voor ons een vraag en helaas voor niemand een weet.