Verplichte vrijheid

Een tussenjaar, menig scholier droomt ervan. Na de middelbare school een jaar vrij van alle verplichtingen, doen wat je zelf wilt. Maar wat nou als “doen wat je zelf wilt” juist studeren inhoudt. Wat als je niet voor een tussenjaar gekozen hebt, maar je gewoon de verkeerde studiekeuze gemaakt hebt. Verplicht vastzitten aan vrijheid. Mijn grootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.

Opgesloten in de gevangenis die men vrijheid noemt. “Complete vrijheid, overal heen kunnen” – maar het gevoel hebben dat je vastzit aan je huis. “Oneindige mogelijkheden” – maar er geen een kunnen bedenken.

Mensen zeggen dat ze jaloers zijn. Jaloers? Op mij?
Een gevoel van complete nutteloosheid. Nauwelijks buitenkomen. Dagenlang in bed liggen en tv kijken. Steeds minder mensen spreken. Verwaterende vriendschappen. Afzondering van de echte wereld. Dát is de realiteit, tenminste voor mij.

“Kom gewoon je bed uit en ga leuke dingen doen.” is makkelijker gezegd dan gedaan. Het onderwerp “school” spookt vierentwintig zeven door mijn hoofd. Het is als een klein duiveltje dat altijd bij me is en me herinnert aan mijn gemis. Hoe hard ik mijn best ook doe, ik kan er niet aan ontsnappen. In ieder geval niet tot aan september.

Ik stel mij aan, zeggen de mensen om mij heen. Andere mensen hebben het slechter, dus ik moet stoppen met huilen. Maar als ik mij werkelijk zo voel, is het dan wel aanstellen? Is niet iedereen anders? Is voor de een niet studeren net zo erg als het verliezen van een baan voor een ander is? Net zoals het overlijden van een dierbare voor sommige net zo erg is als het verliezen van het WK voetbal. Who are we to judge?

Het is appels met peren vergelijken. Leer elkaar respecteren. Stop met het vergelijken van verdriet, het is zinloos. Iedereen is uniek en iedereen reageert anders op bepaalde gebeurtenissen. De een houdt van taart, de ander haat het. De een wil een tussenjaar, de ander absoluut niet. Maar wuif het verdriet van een ander niet weg alsof het niets is, erken het. Steun elkaar, hoe belachelijk jij de reden van het verdriet van een ander misschien ook mag vinden.

Hoewel leren mij gelukkig maakt, snap ik dat er mensen zijn die het niet voor hun plezier doen maar omdat het moet. Ik hoop dat diezelfde mensen mij op een dag ook zullen begrijpen.