Aan alle niet-stemmers,

Nu het verkiezingsdag is krijg ik van veel mensen de vraag voor welke partij ik uiteindelijk heb gekozen. Zelfs verre achter-achterneven sturen me berichten. Ik schreef eerder namelijk een stukje over mijn worsteling met het stemmen. Om eerlijk te zijn ben ik tot het laatste moment aan het twijfelen geweest. Zweven en zweten. En debatten kijken. Afijn, het is 15 maart en ik ben nog net niet overspannen. Maar ik heb gekozen en het vakje is roodgekleurd. Wat ik heb gestemd? Ik heb gekozen met mijn hart. Ik heb ervoor gekozen om af te gaan op wat ik zelf belangrijk vindt. Ik wil een Nederland waarin iedereen gelijke kansen heeft, waarin iedereen kan zijn wie hij is en waarin alle inwoners zich gehoord voelen. Ehh, correctie. Een Nederland waarin alle kíezers zich gehoord voelen. Want zeg nou zelf, hoeveel recht tot zeiken heb je nou helemaal als je niet gekózen hebt? Het recht tot stemmen is een luxe en als vrouwelijke kiezer is dit recht helemaal zonde om voorbij te laten gaan. Onze feministische zusters hebben zo hun best gedaan. Niet gaan stemmen is bijna als vloeken in de kerk. Mevrouw Aletta Jacobs kijkt mee over de rand van het stemhokje met elke vrouw die het rode potlood oppakt en het vakje inkleurt. En het kan niet anders dan dat zij op zulke momenten vervuld is van trots. Ons recht sinds 1922, maak er verdorie gebruik van! Wist je trouwens dat het vrouwenkiesrecht in Zwitserland pas algemeen geworden is in 1991?! Ik kan hier maar één woord voor bedenken: WOW! Goed, even terug. Maakt het nu echt uit op welke partij je hebt gestemd? Of is het belangrijker dat je überhaupt de gang naar de stembus maakt? Wat mij betreft geldt het tweede. Kiesrecht, meebeslissen en democratie is een vrijheid die we hebben afgedwongen en waar we trots op kunnen zijn. En ook al denk je dat jouw ieniemini roodgekleurde vakje geen bal uitmaakt op die hele grote hoop, hij telt net zoveel mee als al die andere vakjes. Al die losse vakjes zorgen ervoor dat er één partij de grootste wordt. Eén partij die door al die vakjes het meeste te vertellen krijgt. Beginnen de niet-stemmers nu misschien te zweten? Tegen hen wil ik zeggen: je had op 15 maart op kunnen staan, maar voor nu mag je de ganse kabinetsperiode zwijgen. En jezelf thuis, moederziel alleen in slaap huilen.