Suzette Hermsen Opinie 29 sep 2017, 09:34

Leestijd: 3 minuten

Ook als er niemand doodgaat: vier het leven

Toen Eberhard van der Laan dit jaar vertelde dat hij ernstig ziek was, leek hij er ineens een horde aan fans bij te krijgen. Mensen die ik werkelijk waar nog nooit over hem, dan wel over Zomergasten had gehoord, hadden het na de uitzending van zondag 30 juli ineens dagenlang over niks anders.

Het gevoel dat de harde kern van Eberhard van der Laan maar groeit en groeit, werd deze week – toen hij bekendmaakte zijn taken neer te leggen – nog sterker. Men trakteerde Van der Laan voor zijn ambtswoning op een groot applaus en op internet was zijn afscheidsbrief hot topic. Qua likes en clicks won hij het die dag bij LINDAnieuws zelfs van ‘de door de tv-wereld vernederde’ Patty Brard. En ja mensen, dat wil wat zeggen.

Diezelfde dag vertelde een goede vriendin van mij dat een vriend van haar van de trap was gevallen, dood. Mijn vader nam de week daarvoor afscheid van zijn beste vriend, alvleesklierkanker. Ik kon er met mijn hoofd even niet meer bij. Wat kon het leven toch ontzettend hard zijn. Spontaan stelde ik een lijst van dingen op die ik diezelfde week nog wilde doen: langs mijn ouders (je weet maar nooit wanneer die een keer met slecht nieuws van de huisarts komen), naar de kroeg om het leven te vieren en naar de Zara omdat ik het leven ineens te kort vond om altijd maar in dezelfde trui rond te lopen.

Ook besloot ik mijn vrienden te koesteren alsof het onze laatste dag samen was en niet meer steeds te zeuren over de kleine dingen in het leven (zoals verstopte doucheputjes, natte zadels en de ímmer lege schappen bij mijn kleine kut-Albert Heijn). Het lukte me welgeteld één hele dag. Daarna stond ik op het station mezelf (én de Kiosk) alweer op (en leeg) te vreten toen mijn trein vertraging had, ik de aansluiting miste en daardoor precies op tijd bij mijn ouders was om de hond in de pot te vinden.

Ik vroeg me teleurgesteld af waarom ik dat relativeren maar zó kort vast kon houden en kwam tot de conclusie dat dat nou eenmaal ook het leven is. Alles dood relativeren op momenten dat er nog niks aan de hand is, is blijkbaar niet realistisch. En bovendien best ongezellig. Allebei je armen gebroken? Boeie, je leeft nog. Een kapotte douche inclusief loodgieter die niet meewerkt? Ach, dan douche je toch een week niet. Ontslagen op je werk? Zie het maar van de zonnige kant, die van de vrijheid blijheid-kant.

Nee, zo werkt het leven helaas niet. En tóch vind ik dat we op z’n minst onze zegeningen regelmatig moeten blijven tellen. Ook op momenten dat er niemand dood is of dood dreigt te gaan. Roep dus vooral fanclubs in het leven van mensen die nog kerngezond zijn. Da’s leuk voor jezelf, maar nog leuker voor diegene. Ik wil het in ieder geval proberen en ga voor de harde kern van mijn AH-manager. Opdat ook hij weer hernieuwde moed vindt om die verdomde schappen voortaan iéts sneller bij te vullen.

OVER ‘ZEIK NIET ZO’

Lianne Marije Sanders (28), Suzette Hermsen (29) en Anouk Kemper (30) leren elkaar kennen op de burelen van LINDAnieuws. Ze ontdekken dat ze een gemeenschappelijke hobby delen: klagen. Samen maken ze het hilarische boek ‘Zeik niet zo – het echte leven van de millennial’ – over al waar de jongere mensch mee te schaften heeft. Van te weinig likes op Insta en irritante ouders tot poepen bij je vriend en ernstig liefdesverdriet. (Het een is overigens niet per se een gevolg van het ander.)

Niet zeiken, gewoon lezen, dus: elke vrijdag om 12.00 uur in de Metro-app en op Metronieuws.nl!