Johan van Boven Dossier 25 mei 2018, 05:30

Leestijd: 6 minuten

Rapper Winne: Ik zat in India huilend in de trein

Het verlangen van de fans naar een tweede album was en is groot. Maar na ‘Winne Zonder Strijd’ bleef het maar liefst negen jaar stil. Nu is de rapper uit Rotterdam klaar voor een nieuwe plaat: ‘Oprecht Door Zee’. Een exacte releasedatum heeft hij nog niet. „Volgende maand komt de eerste video uit en dan werken we toe naar de release van het album”, zegt de 40-jarige Winston Bergwijn. „Het gaat dit jaar dus écht gebeuren.”

Werd je al die jaren niet gek van de vraag wanneer je eindelijk met een vers album komt?
Als je elke dag die vraag krijgt, went het. Sinds ik muziek maak vragen mensen wanneer ik met nieuwe dingen kom. Je zult zien dat na de nieuwe plaat mensen na een week al weer gaan vragen wanneer het derde album wordt uitgebracht. Maar ik snap dat mensen na al die jaren nieuwsgierig zijn naar wat ik ga doen.

Mensen vragen vast ook waarom het zo lang heeft geduurd.
Ook dagelijks. Mijn antwoord is simpel: life!

Leg uit.
Ik merk dat mensen vaak denken dat er iets negatiefs achter zit, maar ik heb juist geweldige jaren achter de rug en alleen maar leuke dingen gedaan. De intentie was er altijd om nieuwe muziek te maken, maar het kwam er gewoon niet van. Elke keer vanwege een andere reden. Vandaar dat ik zeg: life. Nu komt alles weer bij elkaar en voelt het goed om al mijn toffe muziek die ik heb liggen weer met de wereld te delen.

Wat is het mooiste wat je in de tussentijd hebt gedaan?
Reizen, heel veel reizen. Een van mijn beste vrienden is KLM-piloot, dus ik had de mogelijkheid om heel veel van de wereld te zien.

Wat was de indrukwekkendste reis?
Die van 2012 naar Dehli en Agra in India. Dat was heel inspirerend. In Nederland leven wij in luxe en dat zien wij als een vanzelfsprekend iets, terwijl je daar de armoede ruikt, proeft en voelt. Dat was een reality check die mensen in de westerse wereld nodig hebben. Tenminste, ík had hem nodig.

Waarom?
Een voorbeeldje: ik heb honderden sneakers. Maar die heb ik helemaal niet nodig. Dat weet ik natuurlijk wel, maar in India kreeg ik het nog eens extra in my face. De scheidslijn is daar heel duidelijk. Vanuit een 5-sterrenhotel stap je daar zo de goot in. Dat was erg confronterend. Toen ik in de trein zat van Dehli naar Agra om naar de Taj Mahal te gaan, heb ik zitten huilen. Langs het spoor zag ik tentjes, halve huisjes van karton, plastic of wat voor afval van dan ook. Ik zag mensen hun behoeften doen op de plek waar ze eten en slapen. Op dat moment voelde ik me heel erg ondankbaar voor de dingen die ik heb. Terwijl ik dacht dat ik juist een heel dankbaar mens was.

In je muziek komt ook vaak dankbaarheid naar voren, toch?
Ja, maar het kan altijd naar een hoger niveau. De reis naar India heeft dat bewustzijn vergroot. Ik ben met een nieuwe kijk op het leven teruggekomen. Geven, ik wil vooral geven. Ik was altijd al best vrijgevig, maar ook dat kan meer. Onze tijd op aarde is kort, we moeten er zo veel mogelijk van genieten. Maar hoe zorg je ervoor dat je met een doel geniet? Je kunt elke dag op een terrasje gaan zitten, omdat je nu eenmaal het geld ervoor hebt. En van bestemming naar bestemming vliegen of in een dikke bak rijden. Dat is alleen voor jezelf. Daarom wil ik nu meer delen. Ik word nu elke dag wakker met een missie: overal licht brengen waar ik kom. Dat klinkt misschien heel zweverig, maar ik wil anderen gewoon inspireren en motiveren. Dat deed ik al, maar het kan beter.

In hoeverre komt jouw nieuwe kijk op het leven terug op het nieuwe album?
Weet ik niet, eerlijk gezegd. Ik heb heel veel muziek liggen en we zijn nu druk bezig met de samenstelling van het album. Dat wisselt elke week. Misschien halen de tracks waarin mijn levensvisie naar voren komt het album helemaal niet, maar misschien ook wel.

Heb je wel een idee welke boodschap het album moet uitdragen?
We leven in een corrupte wereld, in welke laag van de samenleving dan ook. Het is heel gemakkelijk om te denken: die wereld is nu eenmaal zo, wie ben ik om dat te willen veranderen? Maar in die zee van waanzin moet je juist rechtdoor blijven varen. Eigen koers. Zo eerlijk mogelijk. Daarom heet de plaat ‘Oprecht Door Zee’.

Ben je zo opgevoed?
Ja, dat is de basis. Ik heb een heel strenge moeder en een heel lieve vader. Zij hebben mij bepaalde normen en waarden bijgebracht. Maar iedereen moet zichzelf afvragen waar hij gelukkig van wordt. Ik word gelukkig van geven. Ik wil een inspiratiebron zijn voor mensen.

Terwijl je makkelijk het verkeerde pad op had kunnen gaan.
Ik kom uit Rotterdam-West en dat is nu eenmaal een wijk met minder mogelijkheden. Het toekomstperspectief was niet zo goed voor veel van ons. Maar mij werd als klein jongetje al verteld dat ik speciaal was. Niet alleen door mijn ouders, maar ook door docenten op school. Als je dat vaak genoeg hoort, ga je er vanzelf in geloven en je ernaar gedragen. Alles begint met liefde. Kinderen moeten zich gewenst en gewaardeerd voelen.

Zeg je daarom vaak ja tegen evenementen met kinderen?
Ja, want ik krijg er namelijk veel voor terug: positieve energie. Geven is ontvangen en ontvangen is weer geven. Ik hou van mooie dingen en kan op dat gebied best hebberig zijn. Maar als ik iets heb terwijl ik het niet echt nodig heb en ik weet dat iemand anders er blij met zou zijn, dan geef ik het graag weg.

Zoals sneakers?
Ik heb er honderden. Het is een verslaving, hoewel het wel iets is afgenomen. Vroeger wilde ik alles weten over een nieuwe schoen, dat heb ik nu minder. Als klein jongetje voelde ik al snel dat ik dé man was als ik met de nieuwe Air Max het schoolplein op kwam. Ik was nog maar 8 jaar en wist dat het mij status gaf. Ik trok ze uit, hield ze in de lucht en liet iedereen die schoenen bewonderen. Dat was de power van sneakers. Daar denk ik altijd aan als ik weer nieuwe aantrek. Maar ik word nog steeds heel erg blij van verse sneakers. Dat verandert nooit. Ik had het laatst met een paar gasten over witte sneakers, dat ze altijd helemaal wit moeten zijn. Iemand zei dat hij ze slechts vijf of zes keer draagt, daarna niet meer. Dat slaat eigenlijk nergens op. Hij kan misschien nog wel drie jaar met die schoenen doen. Dan gaan mijn gedachten terug naar India en wij maken ons hier druk om vieze sneakers. Een heel raar contrast. Ik heb letterlijk en figuurlijk geen plek meer voor al die schoenen. Letterlijk omdat ze niet meer in mijn kast passen en figuurlijk omdat het niet meer bij mijn ‘spirit’ past. Ik moet niet alleen mijn kast, maar ook mijn leven gaan opruimen.