Iris Hermans Binnenland 29 nov 2017, 17:27

Leestijd: 3 minuten

Oh Oh Amsterdam: Rode rozen van Ahmed

Metro’s Iris Hermans neemt je mee in haar Amsterdam, waar van alles in voorbij komt. Van Chinese massagesalon tot het stiekem begraven van cavia’s en spannende afters. En alles ertussenin.

MVG

Vanochtend kreeg ik een bos rozen van Ahmed, de dag ervoor een cappuccino met hartjes in het melkschuim en een vlinder eromheen fladderend. Eergisteravond twee zwanen die zwoel Good Night en Pleasant Dreams fluisterden, vanuit een luchtbel in de vorm van een hart. De week ervoor stuurde Ahmed mij, in willekeurige volgorde, maar altijd rond 7:14 of 22:06 uur, een brandende kaars, twee papegaaien die Good Morning zongen, een paddestoel die Slaap Lekker zei (echt waar) en een gezellig rieten mandje met witte rozen erin. En laat ik het zeer letterlijke groentenmannetje op de fiets niet vergeten, dat me a fruitfull day wenste, vanuit zijn maiskolfmond.

Sinds drie maanden is Amsterdammer Ahmed uit Oost de man met wie ik wakker word en regelmatig ook mee in slaap val. Bij wijze van spreken dan, want van lust, liefde of laten lopen is net zo min sprake als van perfect eetbare avocado’s van de Appie. Tijdens ons interview over onder meer zijn Meldpunt De-Radicalisering, had ik meteen een klik met deze vriendelijke en pientere man die, al doen ze het allebei niet meer, elke dag met zijn beste been uit bed stapt en het leven toelacht, iets dat niet altijd vice versa is geweest.

Na een zwaar auto-ongeluk op zijn negentiende, rijdt hij al decennia behendig door de straten van ‘zijn mooie stad’ in zijn elektrische wagentje. Bergen beklimmen kan-ie niet meer, verzetten wel, en dat doet hij zowel op groot stads- als persoonlijk appniveau en elke ochtend (en soms ook ’s avonds) stuurt hij me bloemen, GIF’jes, kaarsjes en kaartjes met mooie spreuken als Mensen met een goed hart hebben altijd een goede start, inclusief een opzwepend Arabisch deuntje eronder.

En dit alles zonder dat hij er iets voor terug wil of een reactie van mij verwacht, want ook al reageer ik een tijd niet, elke ochtend verschijnt daar weer een bericht van Attente Ahmed, zoals hij nu ook in mijn telefoon staat. Afgelopen dinsdag was het al 9.06 uur geweest, maar mijn lievelingstrilgeluidje had ik nog niet gehoord. Er zal toch niets met hem aan de hand zijn? Of zijn zijn plaatjes misschien op? Van alles schoot door mijn hoofd. Ik maakte me al zorgen. Vindt hij me niet aardig meer? Of… *trrrr*

Ik zucht opgelucht als ik zijn berichtje open en de Tuesdays Blessings-herfstblaadjes me tegemoet stralen. Die avond krijg ik twee lieve slapende muisjes lepeltje-lepeltje in een vogelnestje. Sweet Dreams staat er boven. En die heb ik die nacht, dankzij Ahmed.

Hoe anders zijn dan de mailtjes die ik krijg van sommige mensen en zelfs collega’s die ik in tegenstelling tot AA bijna elke dag zie en die afsluiten met de drie meest onpersoonlijke letters, niet in willekeurige volgorde: MVG. Of de afsluiting die me altijd even flashbackt naar de maki in Artis die je mocht aaien, maar die grommend mijn oor bijna afbeet toen ik een makfie met hem/haar wilde maken: Gr. En dan heb je elk jaar weer de terugkerende korte niet krachtige verjaardagwensen op Facebook: HG, of HBD. Letters die eigenlijk alleen in chocola lekker zijn.

Geef mij maar zo’n lekker appje van Ahmed, ik verheug me nu alweer op morgenochtend.