Julia Osendarp Opvoeding 4 mei 2023, 16:59

Leestijd: 4 minuten

Was jij vroeger het ‘makkelijke’ kind? Misschien ben je dan een ‘glass child’

Ooit gehoord van de term ‘glass child‘? Op TikTok delen meerdere mensen hun ervaringen. Het gaat om het principe dat jij het makkelijke kind was thuis, in vergelijking met je moeilijkere broer of zus. Maar die aangeleerde eigenschappen van een ‘glazen kind’, kunnen in het volwassen bestaan behoorlijk in de weg zitten.

Ouders gaan er natuurlijk vanuit dat ze het juiste doen. Maar soms hebben ze hun handen vol aan een specifiek kind. En daarmee kan de aandacht naar andere kinderen er wellicht wat bij inschieten.

‘Glass child’ deelt ervaringen op TikTok

Het glazen kind noemt men het, oftewel het kind waar men thuis doorheen keek. Het heeft klaarblijkelijk behoorlijk wat effect. Want glazen kinderen die inmiddels volwassen zijn, delen hun ervaringen op TikTok. Overigens bleek uit eerder onderzoek dat trauma’s uit de kindertijd andere invloeden op vrouwen hebben dan op mannen.

Onze Britse Metro-collega’s spraken met de therapeuten Georgina Sturmer en Charlotte Sharp over het ‘glazen kind’. Volgens Sturmer is het geen officiële term, maar een informele uitdrukking. Een broer of zus met een handicap, een ziekte, speciale onderwijsbehoeften, uitdagend gedrag of andere redenen, kunnen ervoor zorgen dat er meer tijd en aandacht naar hem of haar uitgaat. Volgens Sharp voelen glazen kinderen zich niet of nauwelijks gezien of gehoord.

Glazen kind is pleaser

Volgens Sharp worden glazen kinderen goed in het ‘pleasen’ van mensen. „Zij zijn het meegaande kind dat, hoewel ze gezien willen worden, er alles aan doet om het kind te worden dat het leven van hun verzorgers gemakkelijk maakt.” Maar op latere leeftijd is dat niet altijd een positieve eigenschap. „Deze volwassenen worstelen met grenzen en vinden het moeilijk om zichzelf in hun eigen behoeften te voorzien.”

Sturmer: „Glazen kinderen zullen zich vaak concentreren op braaf zijn, stil blijven en zich goed gedragen. En dit gedrag lokt vaak lof uit.” Maar tegelijkertijd onderdrukken deze kinderen volgens Sturmer hun eigen gevoelens en behoeften. „Er kan woede, wrok, jaloezie of verdriet zijn jegens de andere broer of zus, wat kan leiden tot schuldgevoelens. Of ze ontwikkelen het idee dat zij minder of geen steun of aandacht verdienen.”

‘Moeilijkere’ broer of zus

Rond de pubertijd kan het glazen kind twee kanten op. Of het blijft in dezelfde rustige en verzorgende rol, of het gaat zich laten zien. „Door het uiten van hun woede of frustratie in daden van rebellie”, aldus Strumer.

Een broer of zus verwijten dat je gepasseerd bent? Dat lijkt niet de oplossing. Hoewel je als kind wellicht een hekel kreeg aan hem of haar (wat best mag, want je bent een kind), kun je als volwassene de boel nu anders zien. Als volwassene heb je misschien een meer genuanceerd beeld van de uitdagingen waarmee je ouders en broers en zussen te maken hebben gehad. En dat helpt bij het accepteren van de situatie zoals die nu eenmaal was, weet Strumer.

Therapie of zelfreflectie

Desalniettemin is het voor glazen kinderen waardevol om hun eigen grenzen te ontdekken en ‘nee’ te leren zeggen. Sharp legt uit dat je niet op alles ‘ja’ hoeft te zeggen en dat als je ‘nee’ zeggen moeilijk vindt, je ook ‘Ik denk er nog even over na’ of ‘Ik moet nog mijn agenda checken’, kunt gebruiken. „Wil je het doen, of heb je toegestemd omdat je geen nee kon zeggen? Mensen hebben het recht om nee te zeggen en van gedachten te veranderen.”

Therapie of zelfreflectie kunnen helpen om je eigen grenzen te vinden en te bewaken. „Schrijf ze op en lees ze iedere dag opnieuw”, stelt Sharp voor. Daarnaast moedigt ze aan om eigen behoeften te ontdekken en na te streven. „En het pleasen achterwege te laten.”

‘Glass child’ is redder, beschermer of verzorger

„Vroeger hielp dat glazen kind je door het leven. Misschien heb je deze technieken nu niet meer nodig”, aldus Sharp. „Heb je een standaardrol, zoals de beschermer, de redder of de verzorger? Bedenk dan of je hier gelukkig van wordt en welke grenzen je moet leren stellen”,  sluit Strumer af.

‘Zie je wel: mijn kind vindt mij geen goede mama’