Maud Nachtboek van Maud 14 nov 2022, 19:59

Leestijd: 4 minuten

#277 ‘Jullie krijgen een…’

Maud heeft nog volop gefeest op ADE en ondanks haar zwangerschap voelt ze zich nog best wel fit. Gio heeft een rare actie uitgehaald door ineens zomaar op een feest te verschijnen, maar Maud probeert er niet te veel achter te zoeken. Deze week staat er namelijk iets spannends op de planning, Maud en Gio krijgen het geslacht van hun kindje te horen. „Jullie krijgen een…”

…een jongetje! Gio springt van zijn stoel, waardoor het hele echo-apparaat begint te wankelen. „Wauw, zo leuk!”, roept hij zo hard dat de verloskundige ervan schrikt. Om eerlijk te zijn had ik zelf niet echt een voorkeur. Zolang het maar gezond is. Al heb ik de laatste weken wel heel vaak gedroomd dat ik een jongetje zou krijgen, maar Gio dacht echt een meisje. Op een of andere manier kan ik nu ik het geslacht weet, toch beter visualiseren wat mij de komende 18 jaar te wachten staat! 

Niet veel later zitten we bij mijn favoriete café om de uitslag te vieren met appeltaart en (alcoholvrije) champagne. De laatste dagen heb ik vooral heel veel zin in zoete dingen, dus ik bestel ook lekker twee porties slagroom. Gio heeft zo afgesproken met een vriend en ik ga de rest van de avond lekker chillen in mijn eigen huisje. Eenmaal in de auto terug begint Gio over een gender reveal, maar ik laat weten dat ik daar totaal geen zin in heb. Ik ben nog steeds aan het bijkomen van het feit dat ik zwanger ben en zie het nu nog niet zitten om het te vieren. Ik stel Gio voor om onze ouders uit te nodigen en dan een kleine blauwe taart te bestellen. Voor onze vrienden kunnen we een leuke video opnemen. „En wat denk je dat zo’n gender-real kost? We kunnen het geld goed gebruiken voor de babykamer.” Ik zie dat Gio schrikt.

„Babykamers, bedoel je toch? Zolang we niet samenwonen zullen we er twee moeten maken”, zegt hij. Ik zie aan zijn hoofd dat hij probeert aardig te zijn, maar ik merk aan zijn hele houding dat hij eigenlijk geïrriteerd is. „Laten we het hier een andere keer over hebben Maud, ik moet nu gaan”, zegt Gio terwijl hij mij thuis afzet. Ik knik en geef hem een kus op zijn mond.

Terwijl ik het portier dichtsla, voel ik me direct slecht. Ik voel me schuldig naar Gio, misselijk van de appeltaart en ik begin te twijfelen over het samenwonen, want ondanks alles ben ik stapelgek op Gio en misschien is dat samenwonen toch niet zo slecht idee. Ik wil het alleen niet te snel laten gaan. Eenmaal thuis hang ik de echo-foto’s op mijn koelkast en ik betrap mezelf erop dat ik tegen mijn buik aan het praten ben. „Dag lief klein mannetje.” Een uurtje later zit ik genesteld in mijn roze badjas met een bord pasta op de bank naar een nieuwe serie te kijken. 

Het is inmiddels al donker buiten als ineens de bel gaat. Het zal toch niet? Niet weer opnieuw onverwachts bezoek!? Ik veeg mijn kin schoon en strompel dan naar de deur. Zodra ik die open doe, staan er vijf kinderen en twee volwassen ouders voor de deur… „Sinte Sinte Maarten…” Oeps, ik ben helemaal vergeten dat het Sint Maarten is. Terwijl de kinderen netjes door blijven zingen, probeer ik me te bedenken wat ik nog allemaal in de kast heb liggen: vrij weinig. Na een speurtocht door de keuken, kom ik terug met vijf mandarijnen en een chocolade-reep. Is het heel raar als ik die in stukjes breek? Ik woon hier nog maar net en sta nu al bekend als de mandarijnen-buurvrouw. Bah, ik had daar altijd zo’n hekel aan als kind. 

Ik besluit de rest van de avond in bed door te brengen met alle lichten uit. Ik heb niks meer in huis, sterker nog ik heb voor mezelf nu ook niets meer om te snacken. In totaal is de bel nog drie keer gegaan, daarna was het een uur stil en totdat er ineens meerdere keren werd aangebeld. Op hetzelfde moment belde Gio mij. „Waar ben je, je was toch thuis? Gaat alles goed? Sliep je al?”, zegt Gio bezorgd. Ik begin te lachen en leg hem uit dat ik mezelf verstopte voor alle Sint Maarten-kids, terwijl ik naar beneden loop in mijn badjas om te kijken wie er nu weer voor de deur staat. Zodra ik de deur open doe begint zie ik Gio staan en begint ook hij met zingen. Ik barst keihard in lachen uit en ik zie dat hij in zijn ene hand een bos bloemen heeft en in zijn andere hand een enorm groot chocolade-hart. „Maud, ik heb een idee en ik heb een verrassing voor je…”

#276 ‘Iedereen weet dat ik onverwacht bezoek haat!’