Sophie Rietmulder Health & mind 6 mei 2025, 16:59

Leestijd: 4 minuten

Kim verloor haar zoon aan suïcide: ‘Al bespaar ik maar één moeder dit verdriet‘

Op een gewone maandagavond in februari 2023 vertrok de 20-jarige Ward naar de sportschool. Hij gaf zijn moeder Kim Hirdes zoals altijd een knuffel bij het afscheid. Niet lang daarna stuurde hij haar een bericht waarin hij zijn wanhoop uitsprak, waarna niemand hem meer kon bereiken. Suïcide: Ward maakte die avond een einde aan zijn leven. 

Sindsdien is het Kims missie om bewustwording te creëren over mentale gezondheid en suïcidepreventie. ‚,Al bespaar ik maar één moeder dit verdriet, dan is het al de moeite waard.”

Van klein en dapper kind naar suïcide

Kim herinnert zich haar oudste zoon als een jongen met een groot hart. ‚,Hij was een makkelijk, vrolijk en zorgzaam kind. Klein van stuk, maar dapper, sportief en altijd op orde. Hij ruimde zelfs zijn kamer vanzelf op. Hoe groot hij ook werd, hij kwam altijd bij me knuffelen.”

Op 27 februari 2023 kreeg Kim even na tien uur een appje van Ward. ‚,Hij schreef dat hij het geduld niet meer had om te wachten op zijn toekomst of iemand die echt van hem zou houden. Meisjes zagen hem vaak als goede vriend. Hij zei: ik heb zoveel liefde te geven, maar ik kan het nergens kwijt.”

Kim voelde direct dat er iets mis was. ‚,We schakelden meteen de politie in. Toen ik de traumahelikopter hoorde en begreep dat er hulpdiensten bij het spoor stonden, wist ik dat het foute boel was. Later kwam de recherche met zijn persoonlijke spullen. Diep in de nacht kregen we de bevestiging. Mijn zoon kwam niet meer thuis.”

‘Waarom ben je niet bij mij gekomen?’

De eerste gedachten die door haar hoofd spookten? „Waarom? Wat is er gebeurd? Waarom ben je niet naar mij toe gekomen? We bespraken alles. Ik bleef maar zoeken naar signalen die ik gemist zou kunnen hebben. Had hij zijn vrienden iets verteld? Was er misschien medisch iets aan de hand waar ik niks van wist? Maar dat bleek allemaal niet het geval.”

De periode daarna was een waas, maar Kim stond tegelijkertijd op scherp. „Ik ben in de regelmodus geschoten. Alles regelen, mensen informeren. En vooral: blijven praten over Ward. Dat hielp me om niet door te draaien. Ik wilde ook voor mijn twee dochters zorgen, en voor hen het leven zo normaal mogelijk maken. In bed blijven liggen was geen optie.”

Kim werd enorm geholpen door Kees, een speciale familieagent. „Hij was maandenlang ons aanspreekpunt en zorgde voor de juiste verbindingen met instanties zoals slachtofferhulp en zelfs de NS. Zo’n contactpersoon is zó waardevol.”

Van verdriet naar bewustwording

Sinds Wards overlijden schrijft Kim elke 27e van de maand een gedicht. „Dat gaf me houvast en hielp om woorden te geven aan mijn gevoelens. De reacties waren hartverwarmend. Sommige mensen met donkere gedachten vertelden me dat mijn woorden hen aan het denken zetten: wat laat je allemaal achter als je zelf een einde aan je leven maakt?”

Die gedichten groeiden uit tot een bundel: Een tas op het perron. ,‚Ik vond vorig jaar geheel onverwacht een afscheidsbrief van Ward waarin hij schreef dat ik meer met mijn schrijven moest doen. Dat voelde als een teken. Het boekje had er nooit mogen komen, maar is nu wel nodig. Een deel van de opbrengst gaat naar Stichting 113.” Het boekje kost 12,95 euro en is te bestellen via dit mailadres.

Praten over suïcide

Volgens Kim moet het gesprek over mentale gezondheid en suïcide opener worden. ‚,Op scholen, in gezinnen, overal. We geven nu gastlessen over rouw en verdriet. Jongeren moeten leren dat ze hulp mogen vragen, ook bij kleine dingen.”

Haar boodschap aan jongeren en andere die met gedachten over zelfdoding te maken hebben? ,,Praat. Deel je zorgen. Laat anderen weten dat je ze ziet. En weet: Stichting 113 is er altijd voor een luisterend oor.”

Er komt weer licht

Kim wil dat mensen vooral onthouden dat het niet altijd donker blijft. ‚,Ik geloof echt dat het weer licht wordt. Zoek hulp: bij je huisarts, je omgeving, een therapeut. Je hoeft het niet alleen te doen.”

Ward zou volgens haar trots zijn. ,,Ik denk dat hij verrast zou zijn hoeveel mensen van hem hielden. En ik weet zeker dat hij trots is op zijn zusjes. Hij is er niet meer, maar op deze manier betekent hij nog steeds iets voor anderen.”

Op 17 mei organiseert de ALO in Nijmegen een sponsorloop, de SponsorHoop, om aandacht te vragen voor mentale gezondheid en preventie van suïcide. De opbrengst gaat naar Stichting 113. ,‚We hopen met deze actie bewustzijn rondom suïcide te vergroten, vooral onder jongeren. Want praten kan levens redden.”

Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).

‘Mijn grote broer’: vrolijke Arie (22) stapte uit het leven en helemaal niemand zag het aankomen

Spoedeisende hulp-arts over veelvoorkomende ongevallen: ‘Dít middel heb ik niet meer in huis’

Reacties