Myrddin Hilbrands Gezondheid 23 mrt 2023, 17:33

Leestijd: 7 minuten

Irene (20) werd doodziek door een vleesetende bacterie: ‘Ik appte naar mijn vrienden: ik ben ziek, maar wel heel vreemd ziek’

Gezonde, jonge mensen die door een vleesetende bacterie op de intensive care belanden. Het komt de laatste tijd opvallend vaak voor. Irene Schotman (20) van Terschelling overkwam het.

Irene zit op de bank in haar ouderlijk huis op het eiland. Het is voor het eerst sinds juni vorig jaar dat ze niet in een ziekenhuis of revalidatiecentrum ligt. Onder en op de keukentafel liggen flessen sondevoeding en andere medicijnen. Boven in haar slaapkamer de pijnstillers.

De destijds 19-jarige student had vorige zomer net haar vakantie geboekt: met de trein naar Wenen. Daarna zou ze met een tweede studie beginnen. Maar ineens liep alles anders.

„Zaterdag ben ik met vrienden naar het Fries Museum geweest”, vertelt ze. „We hebben heel Leeuwarden doorgelopen. Ik voelde me helemaal prima, niks aan de hand.” Zondag vertrok ze weer naar haar studentenkamer in Den Haag. „Toen ik thuis was, ben ik naar bed gegaan en dinsdag werd ik wakker gebeld. Dat was heel vreemd: heb ik nu ineens een dag gemist?”

„Mijn psycholoog, degene die me wakker belde, zei: als je nu echt dertig uur hebt geslapen, moet je de huisarts bellen.” En dus belde Irenes broer haar huisarts. „Die dacht dat ik griep had. Ik heb zelfs nog een coronatest gedaan, al wist ik dat dat het niet was. Want van welke coronavariant krijg je pijn onder je oksel? Ik appte naar mijn vrienden: ik ben ziek, maar wel heel vreemd ziek.”

‘Het was ondraaglijk veel pijn’

Woensdag belt Irenes broer nogmaals met de huisarts. Die denkt nog steeds aan griep en zegt haar dan twee paracetamols te slikken. „Ik had zo’n fucking pijn. Ik wou alleen maar liggen en slapen.”

De dag daarop begint Irenes arm nog meer pijn te doen. „Het was ondraaglijk veel pijn, maar je zag helemaal niets aan mijn arm.” Eén van haar zeventien huisgenoten loopt haar kamer binnen. „Ze zag me liggen en dacht: dit is echt niet goed. Zij heeft toen haar vriend gebeld, die me met de auto naar het ziekenhuis heeft gebracht. Een andere huisgenoot kwam ook helpen.”

‘Mijn huisgenoten hebben mijn leven gered’

Daar blijkt dat het geen griep is, maar een vleesetende bacterie, een onderhuidse infectie met de groep A-streptokokken. „Nadat je de eerste symptomen krijgt, hebben artsen 72 uur de tijd om erachter te komen dat het een vleesetende bacterie is. Anders ga je dood.”

Ze slikt even. „Mijn huisgenoten hebben mijn leven gered. Ik weet niet hoe ik die dankbaarheid aan ze moet uiten.”

De ic-artsen in Den Haag brachten haar in coma. „Ik herinner me vrij weinig van de tijd in het ziekenhuis. Ik hallucineerde ook heel veel, dus ik weet niet goed wat echt en nep is. Ik was zo moe. Ik heb nog thee gedronken en daarna kan ik me niks meer herinneren.”

‘Ineens zat ik aan heel veel draadjes vast’

Vanuit haar oksel heeft de bacterie zich verspreid door haar hele bovenlichaam, van haar nek tot haar lies. En ook naar haar rug. „Het verspreidt zich razendsnel, daardoor ga je er ook zo snel aan dood.”

Om de vleesetende bacterie te behandelen, moeten de artsen de besmette huid wegsnijden. „Tien dagen later werd ik wakker in Beverwijk. Ineens zat ik aan heel veel draadjes vast. Mijn fijne motoriek was weg, ik kon niet eens rechtop zitten.”

Dan pas realiseert Irene zich wat er de afgelopen tijd is gebeurd. „Alles voelt nog steeds heel vreemd, het besef is er ook nu nog niet helemaal. Het duurde een tijd voordat de heftigheid binnenkwam. Ik zat eerst in een overlevingsstand, ik wilde niet doodgaan.”

Irene slikt en veegt met een zakdoek een paar tranen weg. „Ik voelde me zo alleen. ’s Nachts kon ik moeilijk slapen. In mijn keel zat een tracheostoma. Met zo’n ding in je strot kun je bijna niet praten. Constant was ik door de medicatie en de pijn aan het trippen. Zo dacht ik dat de ic ook een tandartspraktijk was en een parttime café. De hele tijd had ik nachtmerries.”

Huidtransplantaties

Na verschillende operaties wordt Irene op de achtste dag van haar coma overgeplaatst naar het brandwondencentrum in Beverwijk. Daar verblijft ze drie maanden, waarvan twee op de ic. Ze krijgt huidtransplantaties, afkomstig van donors en van haar eigen bovenbeen. Daarna wordt ze bijna helemaal ingepakt met geel ontsmettingsmiddel en verband.

„Ik lag daar voor lange tijd naakt. Het enige wat ik aan had, was verband. Zes maanden later, in januari, heb ik voor het eerst weer een spijkerbroek aangedaan. In Beverwijk lag een man, die al heel lang een stoma had, en een vrouw die eerder ook een vleesetende bacterie heeft gehad. Dat was heel erg fijn: ik was niet de enige.”

Langzaam begint ze beter te worden. Ze moet alles opnieuw leren. „Leren lopen deed enorm pijn. Dat was vlak nadat de huid van mijn bovenbeen was gehaald voor de transplantatie.”

Bezoek van kat Dido op de ic

„Ik vertelde aan een ic-arts en verpleegkundigen dat ik mijn kat Dido miste. Die heb ik net 1,5 jaar. Zij zei: kan je moeder haar nu niet brengen? Dat kon, toen mocht mijn kat op de ic langskomen.” Irene licht op. „Dido haatte het, maar ik vond het fantastisch.”

Vervolgens gaat Irene door naar Beetsterzwaag om te revalideren. Maar daar treden complicaties op met haar darmen. „Er zit een gat in mijn darmen. Daarom heb ik nu nog een stoma en krijg ik voeding door een sonde. Een deel van mijn dunne darm is afgestorven. De dikke en dunne darm zitten niet meer aan elkaar.”

‘Ik wil me graag weer normaal voelen’

Deze maand zou Irene daaraan worden geopereerd. „Maar dat ging niet door. Mijn conditie is nog niet goed genoeg. Ik hoop nu dat het in mei wordt. Ik zou zo graag weer normaal willen poepen.”

Ze zucht. Er is nog een lange weg te gaan. Elke dag gaat ze naar de fysiotherapeut en haar stomazak wordt om de een, twee dagen vervangen. Het is niet het vrije studentenleven wat ze hiervoor leidde.

„Ik wil me graag weer normaal voelen. De stoma weg. Gewoon alles weer kunnen doen, wat ik hiervoor kon. Soms ben ik bang dat ik nooit helemaal zal herstellen.” Dan wordt Irene toch hoopvoller. „Aan de andere kant kan het niet erger worden. Het ergste wat kan gebeuren, is dat het blijft zoals nu is.”

Dit lichaamsdeel zegt veel over je gezondheid en zelfs hoe groot kans op sterfte is