Haar eerste woordje

Haar eerste woordje

Er is nu een leuke reclame op televisie waarbij een peuter als eerste woordje de naam van een bouwmarkt ten gehore brengt. Het eerste woordje is toch één van de dingen waar je dan naar uitkijkt. Mama komt het meeste voor. Dat probeert de moeder ook vaak te bewerkstelligen. Zij brengt, vooral in het begin, de meeste tijd met haar baby door. Als vader probeer je dan toch ook wel een beetje om je spruit als eerste papa te laten zeggen.

Bij mijn dochter viel het mij op een gegeven moment op dat ze iets zei wat klonk als ”piesing” wat ik al gauw verbasterde naar piercing. Dat was haar eerste woordje, grapte ik. Een beetje gekscherend maakten we daar geregeld grapjes over en telkens als we haar een beetje kietelden rond haar navel, spraken we dat woordje uit. Ze sprak het na en lachte daarbij. Des te meer reden om dat vaker te doen. Je ziet toch niets liever dan een lachende baby.

Nu, zo’n 12 jaar later, schiet het me ineens weer te binnen maar dan denk ik gelijk aan waar ik nu net niet op zit te wachten. Stel dat ze een dezer dagen bij me komt en zegt: Pap, ik had het er 12 jaar geleden al over. Ik heb nu lang genoeg gewacht en heb het gedaan. Ik heb een piercing laten zetten. Maar ach, denk ik dan, het kon nog erger. Ze had ook “mama” als eerste woordje kunnen zeggen.