Beste Tom,

Jij kent mij niet, maar ik jou inmiddels wel. Drie weken lang ben ik mijn man aan je kwijt geweest. Eigenlijk alle mannen in mijn leven. En mijn beste vriendin.

Mijn man is in die drie weken door meerdere fases gegaan. Euforie en springend door de kamer toen je een etappe won. Middagen zelf op de fiets en heel hard trappen omdat je zo’n inspiratie was. Doodsangsten en niet kunnen kijken bij je afdalingen. En uiteindelijk vloeken en dingen door de kamer gooien toen je moest stoppen om langs de kant te poepen. Iets waar ik als ‘publiek-poepen-ontwijker’ met groot respect naar keek.

Sinds het ‘poep-incident’ werd het zo spannend dat mijn man niet meer normaal kon functioneren. Er werd mij gevraagd niet meer in zijn ‘ruimte’ te komen tijdens het kijken en zijn vingers draaide overuren met het uittikken van analyses in zijn vele sportminnende app-groepjes. Kon dit dan toch nog fout gaan? Mijn man kreeg advies van een Ajax-fan, die net een wat mindere ervaring achter de rug had, om bij Unibet geld in te zetten op de tegenpartij. Dan zou er in ieder geval geld worden gewonnen bij een niet wenselijke uitkomst.

Tom, wij zijn onze vijftig euro kwijt, maar ik heb er een hele blije man voor teruggekregen. Wat was het spannend! Mijn man liep ijsberend door de kamer met klamme handjes en veel kritiek op eigenlijk alles, maar vooral de commentatoren. Blijkbaar zat er bij Eurosport iemand met humor bij de regie, want terwijl je aan het rijden was gingen zij nog even over tot reclame. Dit tot groot ongenoegen van mijn man en zijn app-groepjes. Maar toen het dan eindelijk zeker was dat je had gewonnen was het alsof je de wereld heel even een heel klein beetje beter maakte. Twitter ging los, de app-groepjes hadden geen woorden meer, mijn man klapte en sprong en langs de kant poepen werd in één klap cult. Tom, het was historisch, het was groots, het was heldhaftig, het was samen, het was Nederland. Roze werd oranje. En dat vond ik dan weer heel bijzonder.