Spinsels over de dood

Je krijgt soms van die uitspraken te verwerken in je leven, die je soms triggeren. Een daarvan is: “Als ik dood ben ? Dan heeft niets ooit bestaan”. Een kreet, slogan- of geef het maar een naam, die je tot nadenken aanzet. Je sabelt er alles en iedereen om je heen, je geliefden ook misschien wel, harteloos mee neer. Een narcistische opmerking, die impliceert dat echt werkelijk alles alleen om jou draait. Een gevoel waarbij zelfs het gehele universum en gewoon echt alles wat je je maar kunt voorstellen en meer, dat dat alles helemaal van jou alleen afhankelijk is. Als jij sterft, dan sterft het met jou mee, bestaat het allemaal niet meer.

Momenteel leef ik, de schrijver van deze column. Ik lééf… Om mij heen kijkende stel ik vast dat de wereld om mij heen leeft. Inclusief prettige- en (veel) minder prettige zaken. Maar het leeft, het leeft omdat ik leef, omdat ik het ervaar, omdat ik het bewust meemaak. Ik kan het beschrijven, want ik leef. Zoals ik nu, terwijl ik leef, alles bezie, zal, als ik dood ben, alles wel doorgaan. Alleen ikzelf zal daar na mijn dood nooit meer, wat dan ook maar van meekrijgen. Met mij sterft alles mee. Mijn levensherinneringen, gedachten, gevoelens en noem maar op. Het sterft gelijk met mij mee. (noot: als er ook ineens geen columns meer verschijnen van mij hier. Zou ik dan weggevallen zijn ?). Mij zul je, na m’n dood ook nooit meer ergens terugzien. Nooit. Realiseer u dat: nooit. Dat is een wel heel erg lange tijd. Een eeuwigheid.

Doodgaan kan soms ook ‘verrassend’ eenvoudig. ’t Kan elk moment in een ‘vloek en zucht’, gebeurd zijn. Buiten gevolgen van de diverse ziekten enzovoorts, die versneld tot dood leiden, kan het bijvoorbeeld ook gewoon zo zijn dat je als gezond mens net even op een verkeerde plek, op een verkeerd moment ergens bent. Een verkeersongeluk. Aanslag, criminele afrekening, extreme weersomstandigheden- en noem het maar op… (en dan hebben we het er nog niet over wie je huisdieren, nu verzorgd als je zo ineens wegvalt. Kan ook nog een puntje zijn…).

De dood. Zelfs al word je in goede gezondheid 150 jaar. Het moment komt, dat je overgaat. Onvermijdbaar. Als er daarna echt een leven na de dood zou zijn ? Als je dat, in de korte tijd dat je hier mag rondscharrelen zou kunnen verdienen, door je gedrag, inzet enzovoorts ? Dan zou ons leven ergens zin kunnen hebben. Maar wie heeft daar zekerheid over ?
Een uitspraak zoals: “Als ik dood ben ? Dan heeft niets ooit bestaan”, die blijft me maar triggeren.