Dokter, help me!

Als negentienjarige student leidde ik een chaotisch leven. In de weekenden ging ik stappen en doordeweeks sprak ik het liefst dagelijks met mijn vrienden af. Daarnaast werkte ik gedisciplineerd aan mijn master studie. Alles ging fantastisch, tot ik op een ochtend ziek wakker werd. Ik was onwijs moe en duizelig. In de loop van de week kwamen er meer klachten bij.

De huisarts dacht aan een burn-out. Toch kon ik hieraan niet geloven.

In 2011 kwam ik bij een internist terecht. Die man gaat me helpen, dacht ik blij. Nou, niet dus. Hij nam me helemaal niet serieus. Hij had zijn mening snel klaar: anorexia. Volgens hem moest ik maar veel snoepen zodat ik weer aankom (ik was 15 kg afgevallen). Hij wilde niet verder kijken. Mijn vertrouwen in de medische wereld was ver te zoeken. Ik wist zeker dat ik iets mankeerde, dat ik mijn klachten niet verzon, maar wat?

Ik dacht dat het een tijdelijke fase zou zijn en dat als ik mijn rust zou nemen mijn problemen weer zouden verdwijnen. Dat gebeurde niet. Uiteindelijk ben ik ruim vijf jaar in deze situatie blijven hangen. Artsen vertelden me dat ik moest leren leven met mijn klachten. Ik paste perfect in het profiel van iemand met een Burn-out/ CVS/ME.

Op 15 september 2012 lag ik in bed en kregen mijn emoties de overhand. Dit is jouw leven! Je moet iets doen! dacht ik. De emoties die ik zo lang had onderdrukt kwamen naar boven.Ik begon te huilen. “Ik wil beter worden.” “Het is zo oneerlijk. Ik ben nog zo jong. Toen mijn tranen ophielden voelde ik me verlicht. Ik besloot naar een feestje te gaan. Ik was er maar even, maar het ging prima. ‘Misschien’, dacht ik, ‘is er een kans dat ik weer beter kan worden. Ik begon te zoeken naar iets wat me kon helpen. Ik kwam in aanraking met een therapeute. Zij confronteerde mij met allerlei kwesties.

Ik begon steeds meer mijn oude ideeën en patronen los te laten. Mijn gezondheid verbeterde. Ik had mijn essentie gevonden. Jarenlang had ik van alles gezocht: geluk, vrede, gezondheid. Al die dingen had ik ergens, buiten mezelf, geprobeerd te vinden. En nu realiseerde ik me dat het er altijd al was geweest. Verscholen onder lagen van angst en pijn. Er veranderde veel in vrij korte tijd. Patronen werden doorbroken en en ik ging van ‘ziek’ naar ‘gezond.’ hoe intensief en confronterend dit proces soms ook was. Ik heb altijd gevoeld dat ik op de goede weg was en dat ik gesteund werd. Inmiddels ben ik genezen van mijn CVS en coach ik dagelijks mensen met chronische vermoeidheid.