Saamhorigheid en respect door ellende

Al jaren hoor en zie je nieuws over aanslagen verspreid over de wereld. De ene keer zwaar shockerend en voor je gevoel heel dichtbij, de andere keer een ver-van-je-bed-show die bijna met onverschilligheid ter kennisgeving word aangenomen. Na een tijd lijk je bijna eelt op je ziel te hebben gekweekt. Maar heel af en toe eens in de zoveel tijd gebeurt er dan toch iets waar de hele wereld even van stil staat. Iets wat voor niemand ter kennisgeving aangenomen kan worden, omdat het werkelijk iedereen raakt. En zoiets gebeurde deze week. Iemand had gewoon het gore lef om zogenaamd uit naam van een of andere klote religieuze overtuiging het leven te verwoesten van honderden zo niet duizenden kinderen en jongeren. En dan heb ik het eens over de jongens en meisjes die het niet overleefd hebben, die weten er niets meer van. Nee, dan bedoel ik alle gewonden, ooggetuigen en hun familieleden die daar bij horen. Zij moeten leven met deze vreselijke laffe daad. En als het nieuws van zo’n gruwelijk onvoorstelbaar iets je bereikt, komt er maar 1 ding in je op: godverdomme….godverdomme….GODVERDOMME!!!!!

Maar volg afgrijzen gaat iedereen "gewoon" weer verder met zijn alledaagse dingen. Bij het koffie apparaat word er even vol afschuw over gesproken, met vrienden word er nog even gedacht van ‘Wat als we toen…’. En daarna ebt het langzaam weg om vervolgens alleen nog terug te komen als ‘Weet je nog toen…..?’.

Afgelopen woensdag waren wij in Ahoy bij een concert van Kiss. Alles stond nog vers in je geheugen gebrand. En er kan veel gezegd worden over Kiss. Het is over the top, plateauzolen en make-up gedoe, vuurwerk en feest, vooral niet te serieus nemen. Maar nadat het feest 2 nummers oud was kregen deze opa’s het zonder moeite voor elkaar om een uitverkocht Ahoy een traantje weg te laten pinken en netjes de kaakjes op elkaar te houden. Op 1 fanaatje na, die even Respect moest roepen. Maar ook dat was vast uit de grond van zijn hart en met de beste bedoelingen.

https://youtu.be/U-UkJbtsaxM