Eeuwige roem, eeuwige tol

Marco Borsato is vrijgesproken. Zes jaar lang leefde hij onder een druk die hem dagelijks uitputte. Tijd werd geen vooruitgang, maar slijtage.

Wie zo lang wordt beschuldigd, merkt hoe vertrouwen afbrokkelt en hoe het lichaam gespannen blijft, zelfs wanneer er rust lijkt. Je zelfbeeld krijgt scheuren, omdat het verhaal dat anderen vormen steeds vaker botst met het verhaal dat je zelf overeind probeert te houden.

In die jaren staat alles stil, terwijl het leven om je heen doorgaat. Carrière, relaties en toekomstplannen raken ontwricht. Het is geen incident, maar een voortdurende belasting die zich vastzet in slaap, gedachten en dagelijkse handelingen.

Rook en brand

Na zes jaar volgt de vrijspraak. De rechter zegt dat er geen bewijs is. Maar buiten de rechtszaal blijft het restgeluid: waar rook was, zal wel iets hebben gebrand. Hij weet dat sommige mensen zo blijven denken. Dat maakt elke ontmoeting beladen, omdat je niet weet wie je aankijkt met oprechtheid en wie met stille twijfel. Dat knaagt aan het vertrouwen dat nog over is.

Daar zit de diepste schade. Vertrouwen heeft een klap gekregen dat je niet snel herstelt. Herstel begint klein: slapen zonder spanning, iemand geloven die zegt dat hij je ondersteunt, de wereld weer instappen zonder je voortdurend af te vragen hoe je bekeken wordt.

Vandaag is iemand vrijgesproken. Dat is helder. Maar de vraag die blijft hangen is meedogenloos: krijgt hij ooit nog zijn leven terug, of blijft dit de prijs die hij voorgoed moet dragen?

Reacties