Nederland, het land van het Grote Gekakel

Nederland lijkt steeds meer op een kippenhok zonder hok. Iedereen kakelt, niemand legt nog een ei en ondertussen probeert de haan van dienst, welke haan dat ook is deze week, te doen alsof hij de boel onder controle heeft.

De politiek is inmiddels meer soap dan bestuur. Zet de televisie aan en iemand roept dat de ‘linkse kerk’ weer aan de macht is, alsof ze een kathedraal van belastingen hebben gebouwd. Die kerk bestaat nog, maar de preek is veranderd. D66 staat opeens bovenaan en Rob Jetten loopt erbij alsof hij per ongeluk in een premierschap is beland. De oude grap over de linkse belastingpriester blijft gelden, maar die priester deelt tegenwoordig zijn kansel met een glimlachende techondernemer die over duurzaamheid praat met een kop havermelk in de hand.

Dezelfde toeter

Aan de andere kant van het hok staat Geert Wilders, nog steeds met dezelfde toeter, maar met iets minder lucht. Hij suggereert dat er „gesjoemeld” is met de uitslagen, wat in politiek Nederlands betekent: „Het klopt vast niet, maar ik heb geen bewijs.” Vroeger voelde hij als een stormram tegen de gevestigde orde, nu meer als een dwarrelwind die het gras platlegt maar het huis laat staan. De woede blijft, maar het bereik lijkt iets korter geworden.

De onvrede zelf is nog springlevend. De asielcrisis, woningnood, zorgkosten, een driegangenmenu van frustratie met een sausje bureaucratie. En terwijl de debatten blijven hangen bij migratie, roepen kiezers steeds harder over hun huur, hun energierekening en hun huisarts die pas over zes weken tijd heeft. Het land tuurt met een vergrootglas naar Den Haag en soms lijkt het alsof zelfs de politici niet meer weten welk ei eerst kwam.

Ondertussen is Den Haag opnieuw een puzzel van losse stukjes zonder duidelijke rand. Fragmentatie is het nieuwe normaal. Iedereen kakelt door elkaar, maar niemand weet wie er uiteindelijk op het nest mag zitten. De kans dat partijen die elkaar gisteren nog voor fascist of wereldvreemde idealist uitmaakten straks samen aan tafel zitten, is bijna honderd procent. En iedereen doet dan alsof dat altijd al de bedoeling was. De formatie wordt een kookprogramma zonder recept: veel koks, weinig saus, en een hoop gebakken lucht.

Gouden eieren

De VVD zegt straks dat „verantwoordelijkheid nemen” het belangrijkst is, de PVV dat „het volk heeft gesproken”, GroenLinks-PvdA dat „het klimaat geen tijd heeft”, en BBB dat „het platteland eindelijk weer meetelt”. En als het kabinet over een jaar valt ‘om principiële redenen’, weten we allemaal dat iemand gewoon iets op X heeft gelezen en uit de appgroep is gestapt.

Iedere partij denkt dat ze de gouden eieren legt, maar de meeste blijken hardgekookt. Af en toe zie je een politicus letterlijk in een kippenhok zitten, met een blik van totale verwarring en een papiertje waarop ‘Coalitieplan’ staat. En terwijl de haantjes blijven kraaien over principes en beloftes, vraagt de rest van het land zich af wat er eerder kwam: de belofte of de breuk.

Nederland, het land van het Grote Gekakel. Waar iedereen gelijk heeft, iedereen boos is en niemand meer weet waarom.

Tot er een partij Logica opstaat, maar tot die tijd stemmen we gewoon op de minst irritante haan.

En zolang niemand weet wat er eerder kwam, de kip of de coalitie, blijft het hok vrolijk kakelen.

Reacties