De geestelijke gezondheidszorg

Mondriaan is een van de grootste GGZ-instellingen in de regio Heerlen en biedt zorg aan kinderen, volwassenen en ouderen. Er werkt 2404 man personeel (eind 2024).

Ik zit er nu ook 4,5 jaar als patiënt. Ik zie de hele dag verplegers rondlopen, keukenpersoneel, stagiaires, behandelaren, psychiaters, psychologen, poetsvrouwen en -mannen (ze zullen wel een waardiger titel hebben, maar die schiet me niet te binnen).

Er is ook een restaurant met personeel, een incheckbalie, beveiligers, monteurs, technische dienst. Er komen bedspecialisten, vlaaien-bezorgers, er komen vele bezoekers voor ons patiënten. Tenminste, als je geluk hebt, want er worden natuurlijk ook vele mensen door familie aan hun lot overgelaten. De ramen worden gelapt, pakketjes worden bezorgd, er zijn specialisten voor dag therapieën, doctoren, enz. Gewoon te veel om op te noemen.

Eigen problematiek

Al die 2404 mensen plus iedereen die dagelijks langskomt, passeren mij op de een of andere manier. Ik zit de hele dag achter een pc in het restaurant van Mondriaan of op de laptop op mijn kamer. Al deze personen hebben hun eigen problematiek. Ik hoor hen de gehele dag klagen over hun roosters, ziektes, problemen in de familie, financiële rompslomp, vakanties en kinderen. Ze gooien alles op elkaars bordjes. Ik lach me vaak kapot. Niemand heeft ooit in de gaten hoe groot hun eigen problematiek wel niet is, maar ze zijn er uiteindelijk voor ons. Ze wensen elkaar van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat een fijne dag, fijne avond, fijn weekend, goed thuis, noem het maar op. Ik word er doodziek en moe van.

Kon die energie maar eens omgezet worden naar ons. Maar wie ben ik, ik zal wel té ver gaan met deze column. Goed, het is van me af en dit heeft mij in ieder geval weer even door deze dag gebracht.

De geestelijke gezondheidszorg, verslavingszorg, forensische psychiatrie en preventie, verspreid over meerdere locaties in Zuid-Limburg. Een hele mond vol. Ik lees graag de rubrieken over mijn zorginstantie, maar vaak zijn het maar loze woorden.

Vervreemd

Er zijn plekken in Zuid-Limburg waar je hoopt nooit te hoeven aankloppen. Maar als het leven je dwingt – door psychische nood, verslaving of forensische problematiek – dan wil je kunnen rekenen op zorg die menselijk, deskundig en nabij is.

Toch voel ik me de laatste tijd vervreemd van het systeem. De geestelijke gezondheidszorg is versnipperd, de wachttijden zijn ontmoedigend en de menselijke maat lijkt soms zoek. Locaties zijn verspreid, maar de verbinding ontbreekt. Preventie voelt als een bijzaak, terwijl het juist de sleutel zou moeten zijn.

Ik schrijf dit niet uit boosheid, maar uit bezorgdheid. Omdat ik geloof dat zorg beter kan. Menselijker. Meer afgestemd op wie we zijn, niet alleen op wat er misgaat.

Zuid-Limburg verdient een zorgsysteem dat niet alleen behandelt, maar ook begrijpt. Dat niet alleen registreert, maar ook luistert. En dat niet alleen spreidt over locaties, maar ook samenbrengt in hart en hoofd.

Reacties