Mona en de familie Keijzer

Standvastig als ze is, houdt Mona zich zelfs met een najaarsstorm staande op de Volendamse Dijk. Nu het wat rustiger wordt doordat de meeste mensen met de status van toerist weer teruggaan naar hun eigen land, is het natuurlijk niet de bedoeling dat die ‘leegte’ in het Volendamse dorp permanent wordt opgevuld door mensen die houden van status, ook wel statushouders genoemd.

Die brengen geen geld in het vislaatje. Hooguit laten ze zich in klederdracht fotograferen, maar dan heb je het ook wel gehad. En van rauwe vis met uien en augurkenkoning-zuur krijgen ze het zuur. Dus hebben ze in Volendam niets te zoeken, laat staan dat ze voorrang krijgen om in het dorp te wonen.

Om de woningnood te verlichten heeft Mona wel een plan: bouw in je achtertuin een familiehuis. Mevrouw Keijzer, weet wat u zegt, want half Volendam heet Keijzer. Hoe groot moet je tuin wel niet zijn? En wat moet je met die ouwe Jan die nog steeds niet weet wat de naam van zijn band is en Simon die niets is zonder Nick? Nog een geluk dat Jan Smit geen Keijzer heet; de hele dag dat geblèr in de achtertuin, dat wil je de buren in Edam toch niet aandoen. Maar goed, als ze allemaal met elkaar gaan hokken, komen er wel weer meer woningen vrij.

Nu ben ik een echt familiemens, dus zie ik wel wat in het plan van Mona. Zo heb ik een oude tante, tante Tiny. Ze woont veel te groot en alleen. Een beetje eenzaam. Zo zielig. Dus wend ik mij tot wat vroeger Herhuisvesting heette om mijn plan voor te leggen. Na de oorlog opgericht, als ik het goed heb, want toen was er al woningnood. Maar als er te veel mensen zijn om te herhuisvesten, en er niets aan wordt gedaan, kun je het net zo goed opheffen.

Ik wacht rustig voor het loket totdat alle statushouders die voor mij zijn, zijn afgewezen.
„Hoe groot is uw achtertuin?”, vraagt de ambtenaar die zegt: „Ik ben het beleid.” Ze doet me aan iemand denken met dat haar…
„Niet zo groot als die van Mona Keijzer”, zeg ik. „Ongeveer 20 vierkante meter.”
„Daar kun je toch geen huis bouwen?”
„Sterker nog, het staat er al. Kwestie van mijn fiets en grasmaaier eruit halen, en tante Tiny kan met bed en al zo in haar tiny house. Ontbijtje ’s morgens, noem dat maar eens geen B&B Vol Liefde.”
Ik ben blij dat ik dit voor mijn oude tante kan doen én voor doorstroming zorg. En dat voor maar 500 euro per maand, inclusief een gehaktbal per week en twee gekookte eieren, want meer is niet goed voor je, hoorde ik deze week. Wel moet ik zorgen voor een achterdeur, anders worden we voordeurdelers en kost het mij geld.
Eén ding: kom alsjeblieft niet langs om foto’s van ons te nemen, want ook als het om privacy gaat, is er geen verschil tussen Alexia en tante Tiny.

Reacties