Slangenkuil

Wie goed luisterde, kon de stiekeme zaag horen waarmee de zogenaamde coalitiegenoten de poten onder Wilders’ stoel wegzaagden. Het was ook een schande natuurlijk. Zomaar je vriendjes in de steek laten en er ijlings vandoor gaan. Toppunt van onbetrouwbaarheid. Typisch Wilders.

Veel mensen, gelukkig ook politici, zijn het oneens met Wilders’ asielbeleid. Dat je om die reden blij bent dat het kabinet is gevallen, best. Maar er is ook een maar. Het moet wel eerlijk en integer gebeuren en dat mis ik ten enenmale in dit debacle.

Verbijstering alom

De hele coalitie doet verbijsterd. Ze hameren erop dat ze vreselijk hun best hebben gedaan om de PVV als partner te behouden en ze snappen ook ab-so-luut niet waarom Wilders deze move maakt. Echt niet? In een coalitie moet je onderhandelen. Soms moet je iets inleveren om iets te winnen. Het wordt dan niet wit of zwart maar grijs. Maar het werd kleurloos.

In de elf maanden dat dit wirwarkabinet er was, was het niet Wilders, maar de aversie tegen Wilders die de bestuurskracht het meest ondermijnde. Wilders mocht als aanvoerder van de grootste partij geen premier zijn. OK, hij deed een stap terug. Was ook in zijn belang natuurlijk, maar toch. Het was evenzeer het belang van zijn partners die zonder hem geen Kamermeerderheid hadden. Deze concessie kostte hen dus niks. Maar ze gaven ook niks terug. Vanwege hun aversie tegen Wilders.

Inleveren, inleveren, inleveren

Wilders en asiel, ja dat is een eeneiige tweeling. Maar er waren ook andere punten: lagere zorgkosten door afschaffen of in elk geval verminderen van het verplichte eigen risico. Dat zou met name voor de allerlaagste inkomens een uitkomst zijn. Vergis u niet: ongeveer 1 miljoen mensen moeten de zorg mijden vanwege dat niet te betalen eigen risico. Zij betalen dus premie voor niks. Het eigen risico zou pas in 2028 verlaagd worden en intussen blijft de premie stijgen. Niks bereikt, dus.

OK; dan maar de boodschappensubsidie. Als de sociale huur werd bevroren en de huurtoeslag iets verhoogd, hielden de laagste inkomens meer over voor de boodschappen. Mis poes. Zonder hogere huurinkomsten vrat de inflatie de geldmiddelen van de corporaties op. Gevolg: te weinig nieuwbouw en onderhoud. Maar dat de verhuurdersbelasting in 2023 is afgeschaft en de corporaties dus wel meer geld hadden, daar hoorde je niemand over. En weer niks bereikt.

Lege handjes

Kortom: de PVV kwam steeds vaker met lege handen te staan. Zo bleef alleen het – inderdaad discutabele – asielbeleid nog over om punten te scoren. Mis poes. Wat moet je dan nog, als na alle mislukkingen het gevaar bestaat dat je achterban instort? Intussen valt ook de hele coalitie over je heen, want er is met jou niet te werken. Jaja. Komt die samenwerking er wel nu het kabinet demissionair is geworden? Volgens het nieuws waren de drie overblijvers alweer aan het knokken. Hebben ze Wilders dus niet voor nodig. Maar nou kunnen ze hem ook niet meer de schuld geven.

Klap op de vuurpijl

De VVD liet in het afscheidsdebat weten dat zij asielbeleid wel steunden. Gek dat ze in de coalitie mompelend zwegen. Spijt is goedkoop, zeker bij verraad door een coalitiegenoot. Jakkie. Niet alleen Wilders, ook ongeveer een kwart van alle kiezers is nu buitenspel gezet. Niet bepaald democratisch, dus. De echte gedupeerden zijn én de lage inkomens én de asielzoekers. Reken maar dat de VVD beide groepen flink te grazen neemt als ze straks in een nieuw kabinet zit zonder Wilders. Dat wisten we allemaal al. Dus voor mij geen VVD. En geen Wilders.

De rijken kunnen tevreden zijn. Nieuwe verkiezingen, nieuwe kansen, nieuwe prijzen. En nog hogere indirecte belastingen.

Reacties