Wakker worden, we leven boven onze macht

Iedereen wil meer salaris. Meer zorg, beter onderwijs, kortere wachtlijsten, schonere straten, lagere lasten, snellere treinen, betere hulp. En het liefst vandaag nog.

Maar wie gaat dat allemaal betalen? Het eerlijke antwoord: niemand.

Of beter gezegd: steeds minder mensen. De belastingdruk stijgt, de tekorten groeien, de loketten raken overbelast en de rek is eruit. Bij de leraren, de verpleegkundigen, de ambtenaren, de ondernemers. Zelfs de belastingdienst is kapot gereorganiseerd.

Dus gaan we staken. Iedereen staakt. Soms om meer loon. Soms uit onmacht. Soms gewoon omdat niemand meer weet hoe het anders moet. En intussen loopt de boel nog verder vast. Minder productie, minder inkomsten, meer frustratie.
We trekken aan een dood paard en verwachten dat het harder gaat lopen.

Doen alsof we het niet weten

En het bizarre is: we wéten dit. We weten dat we leven op geleend geld, op uitgestelde oplossingen, op afbrokkelende systemen. Maar we doen alsof we dat niet weten. We maken elkaar wijs dat het ‘met een beetje meer geld’ wel goedkomt. Of met een nieuw kabinet. Of een andere manager. Of een slimmer reorganisatieplan.

Maar het probleem zit niet in de poppetjes. Het zit in het hele plaatje. We leven in een maatschappij die meer vraagt dan ze zelf nog kan opbrengen. Een samenleving die structureel boven haar macht leeft – en ondertussen denkt dat het nog vakantie is.

Misschien is het tijd om wakker te worden. Niet met woede. Niet met cynisme. Maar met moed. Moed om minder te eisen, eerlijker te verdelen, keuzes te maken. Echte keuzes. Pijnlijk misschien. Maar wel nodig.

Want doorgaan zoals nu?
Dat kunnen we niet meer betalen.

Reacties