De revolutie der afwezigen

Over de enorme volkswoede in de Verenigde Staten hoor je van alles. Die zogenaamd ‘massale’ demonstraties tegen Trump. Mensen met borden, mensen die schreeuwen, mensen die zich vastketenen aan lantaarnpalen alsof de democratie daarboven bungelt als een vergeten drone.

Of zoals André Rieu die ineens besluit een klassiek concert te geven op Times Square, een spectaculair evenement, maar ook iets dat je hooguit één keer in je leven meemaakt.

Maar laten we eerlijk zijn: die protesten? Ze vertegenwoordigen gemiddeld nog geen procent van de bevolking, namelijk 0,76 procent. Minder dan het aantal Amerikanen dat denkt dat hun wifi hen afluistert. En dat is nog een stuk realistischer dan sommige protestplannen.

Stel je een familiebarbecue voor met honderdentwintig mensen. Eén tilt een protestbord op. De rest staat bij de grill, discussiërend over of ketchup nu wel of niet een groente is, en mompelt: „Ach ja, politics…” Daarna verdwijnen ze weer achter hun schermen, waar een hond moonwalkt op TikTok en een kat dramatisch van een kast valt.

Tijdens de BLM-protesten lag het percentage demonstranten hoger, rond de 3 procent. Dat klinkt indrukwekkend, maar zelfs dat is nog geen tsunami. Meer een golf die net niet overstroomt.

Scrollen en zuchten

Toch hoor je overal: het volk spreekt! Mensen zijn wakker! De werkelijkheid? Slechts één op de honderdtwintig durft écht de straat op. De rest scrollt verder, zucht of bedenkt een excuus.

Het is lachwekkend. En schrijnend. Terwijl de democratie langzaam smelt als een ijsje in de zomerzon, wachten velen geduldig op het volgende seizoen van Stranger Things of de nieuwste realitysoap. Actie? Nee, bedankt.

De meesten blijven veilig achter hun schermen. Daar is de afstand groot genoeg om ongemak te ontwijken. Demonstreren betekent plannen, je comfortzone verlaten en soms zelfs ruzie krijgen met vrienden of familie. Wie zit daarop te wachten?

Dus gebeurt er weinig. De straten blijven leeg. Woorden blijven hangen in Facebook-posts en Instagram-stories, snel weggedrukt door kattenplaatjes en foodporn. Het echte leven, met alle risico’s en ongemakken, wordt vermeden.

Stil op straat

Zo verandert er niks. Niet omdat mensen het niet zien, maar omdat ze te druk zijn met scrollen, liken en afwachten. Veranderen vraagt inzet. En inzet is geen snelle swipe.

Totdat die keuze massaal anders wordt, blijft het stil op straat. En blijft alles bij het oude. Terwijl de tijd doortikt en de echte problemen ongemoeid blijven.

Want echte verandering begint pas als je durft te bewegen, ook als het pijn doet, ook als het eng is. Tot die tijd blijven we toekijken. Zoals die Golden Retriever die moonwalkt. Leuk om naar te kijken. Maar geen leider van een revolutie.

Reacties