Heldhaftig

Het is weer juni, een warme maand, een vrolijke maand en een voor mij beladen maand.
Dat laatste zonder dat ik het echt doorhad. Juni staat in veel steden voor de ‘Pride-maand’.

In deze maand wordt extra aandacht besteed aan de LGBTQIA+-gemeenschap, wereldwijd. Zo ook in mijn eigen stad. Er zou een heuse Pride-Walk plaatsvinden. Ik zag het bericht hierover voorbij komen maar heb het niet bewust opgeslagen. Wanneer ik onderweg ben, rijdt de bus waar ik in zit langs het plein waar de mensen zich verzamelen voor deze Pride-Walk.

Achterin de bus zitten drie jongeren geamuseerd naar deze kleurrijke menigte buiten te kijken.
„Kijk daar”, en ze beginnen te lachen. Een van hen pakt zijn telefoon en begint te filmen en/of foto’s te maken en maakt hierbij nare opmerkingen. Ik krijg dit mee en draai me af en toe geïrriteerd om. Dat maakt duidelijk weinig indruk.

Geïrriteerd

„Belachelijk dat ZE nu weer aandacht nodig hebben”, hoor ik ze zeggen en het gegiechel gaat door. Ik druk op de stopknop, want de volgende halte moet ik eruit en ik merk dat ik mega onrustig en nog geïrriteerder ben dan eerst. Ga ik hier iets van zeggen of niet? Terwijl ik langs ze loop zeg ik voor dat ik dat zelf goed en wel doorheb: „Heldhaftig dat je zo filmt of foto’s maakt zeg! Precies hierom zijn dit soort dingen nog nodig. Zou het filmpje maar verwijderen als ik jou was!”

Met een hartslag die harder gaat dan de nieuwste auto van Max Verstappen stap ik naar buiten.
De drie jongeren zeggen nog iets maar dat hoor ik niet meer en dat is misschien maar beter ook.
Terwijl ik wegloop van de bus overvalt me het gevoel dat dit ook anders had kunnen aflopen. Het wordt namelijk niet meer gewaardeerd om opmerkingen terug te geven en ergens tegen in te gaan. De samenleving is hard geworden. De acceptatie van bepaalde mensen en groepen holt achteruit.

Als mens

Later die dag werd een nieuwsitem gedeeld over deze ‘Pride-walk’. Het grootste deel van de reacties is negatief. Iemand schreef dat ‘WE’ echt wel geaccepteerd worden, maar dat de lijst met onredelijke eisen voor speciale behandeling ervoor zorgt dat de mensen het beu zijn. Deze opmerking wordt massaal geliket. Pardon? Welke onredelijke lijst hebben ‘WE’ dan? Ik wil die wel eens zien.

Volgens mij is het hoog tijd dat we elkaar als mens opnieuw gaan leren waarderen en zien! Zien welke talenten en sterke kanten ‘WE’ allemaal hebben. Dat ‘WE’ waarschijnlijk meer gemeen hebben dan het grootste deel denkt. Dat we weer verwonderd raken in plaats van elkaar gaan haten.

Dat kunnen ‘WE’ namelijk niet gebruiken in deze tijd waarin het buiten warm is, maar binnen koel. Letterlijk en figuurlijk. Laten ‘WE’ vooral zorgen dat we een eenheid gaan vormen, wie weet komt dat namelijk ooit nog eens van pas.

Reacties