Kabinet Schoof schuift terug

Als je een spiegel voor links en rechts plaatst, wordt alles omgedraaid hetzelfde. De een woont in het zuiden van Nederland, zwaar beveiligd, en de ander heeft daar een riante aan Europa overgehouden villa met een wachtgeldhypotheek in een rood-GroenLinks-landschap.

Sociaaldemocratisch is nog nooit zo zacht pluchen geweest. Lekker lui stoken in een slecht rechts huwelijk dat van zichzelf al geen bestaansrecht had. En een waterhoofdkabinet dat nooit heeft gestaan heeft het voordeel dat het niet kan vallen, slechts worden ontbonden. De sfeer was zo fijn en opgetogen daarna, dat je kunt zeggen dat ze vrienden zijn gebleven; ex-collega’s gaat veel te ver.

Maar zoals zo vaak eindigt het toch in een vechtscheiding als het om de verdeling van de waardevolle boedel gaat. De vacante PVV-ministersposten zijn een rechtse directe waard. Vooral die van migratie, want dat levert veel op met het blauwe oog gericht op de komende verkiezingscampagne in het najaar als Klimaatprins Franske de Eerste uitkijkt naar een dubbelfunctie als prins carnaval en minister-president. ‘Conculega’ Jesse maakt geen schijn van kans, op zoek naar zijn klavertjevier. Femke Halsema is zelfs kwaad als zij wordt genoemd en zegt dat ze als burgemeester Amsterdam trouw blijft – het zit de Amsterdammer niet mee zo rond het 750-jarig bestaan van de stad.

Kereltje Pechtold verruilt het uitgifteloket van rijbewijzen voor het burgemeesterschap van Delft. Zijn geboortestad, dus heeft hij daar verstand van. Hugo de Jonge gaat als commissaris van Alex met zijn fantasieschoenen in de Zeeuwse klei staan. Dat doen ze voor het land, nadat ze hun oude-stijl- pensioen in de Kamer al lang hebben veiliggesteld. Net zoals pluchen Femke.

Marjolein Faber is ineens ambteloos burger geworden, zonder dienstauto met chauffeur. Een bord met ‘Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer’ kan zij niet ontdekken als ze naar huis wil. ‘Ik kom met de trein naar huis, godsamme’, appt ze haar man ten langen leste met de laatste stroom uit haar diensttelefoon.
‘Doe maar rustig aan, schattebout’, appt haar man terug. ‘Neem de Sprinter, kun je onderweg op je gemak zien hoe mooi Nederland is.’ Nog een geluk dat de gebruikelijke, dagelijkse langzaamaanactie van de NS pas een paar dagen na haar ontslag is omgezet in een staking.

Schoof schuift de gordijnen open; heerlijk, de vrijheid van voorheen weer in de tegenwoordige tijd. Schoof is een echte ochtenddick, dus gaat hij een rondje hardlopen. Hij kijkt naar de lucht, er hangt een bui boven het binnenland. Wel een regenjackje aan, van binnenlandse veiligheid heeft hij meer verstand dan van politiek.

Reacties