Child of the moon?

Sinds een tijdje ben ik officieel lid geworden van de NASA. Vraag me niet waarom ze mij tot ‘member of the group‘ hebben geridderd. Wellicht sloeg mijn gepostte gedicht E=mc² op hun Facebookpagina in als een meteoriet.

Mijn fascinatie voor de ruimtevaart is begonnen met een song uit 1967: 2000 light years from home. Ach lezer, van wie was dit meesterwerk ook alweer? Inderdaad van een van de meest briljante sterren ooit. The Glimmer Twins schitteren al meer dan een halve eeuw aan het kosmosfirmament.

Grijze asteroïde

Vandaag kreeg ik van de NASA-groep een opname te zien van een kleine grijze asteroïde die rond de maan cirkelt. En jawel, ik typte meteen een reactie in: ‘Yes, this rolling stone is a child of the moon.’

Jawel, Child of the moon is ook een nummer van de legendarische band. In 1968 op single uitgebracht op de dark B-side van…tja, dat weet ik niet meer. Ik zal daarvoor mijn uitgebreide single-collectie eens moeten verkennen.

Mijn broer die zich ooit informeerde bij de NASA om er na zijn technocratische studie te gaan werken, begrijpt niet dat de groep mij heeft gecontacteerd en niet hem. Al jaren doen ik en mijn big brother immers een ruimtewedloop. Maar hij heeft veel techniek en eeuwen tijd nodig om uit onze lichtgevende Melkweg te geraken en ja, ik reis nu via mijn NASA-foto’s in een milli-seconde naar de oorlogsplaneet Mars en dan naar Jupiter en zie van dichtbij onze goudstralende zon. Maar ik krijg ook spectaculaire foto’s van planeten biljoenen lichtjaren verwijderd van de aarde. Zelfs close-ups van de beruchte zwarte gaten kan ik nu aanschouwen.

Eénrichtingsdeur

Ik lees op internet: ‘een zwart gat is een gebied in de ruimte waar de zwaartekracht zo sterk is dat er niets uit kan ontsnappen, zelfs geen licht. Elk zwart gat heeft een rand (de zogeheten ‘horizon’), die als een soort éénrichtingsdeur in het heelal functioneert: een object dat de horizon passeert, is onherroepelijk verloren en kan nooit meer terugkeren. Een zwart gat heeft geen oppervlak zoals een planeet of een ster. In plaats daarvan is het een gebied in de ruimte waar materie is samengedrukt en ineengestort.’

En na elke ruimtevlucht sta ik dan met beide voetjes weer op de grond. En ja, de astronauten groeten mij vanuit hun ruimtestations. Zien ze mij als een collega, een child of the moon?

De song was de B-side van Jumping Jack Flash, het eerste Stonesnummer dat ik hoorde na mijn plechtige communie, in een pretpark waar ik volop genoot van de mini-space-shuttle-attractie.

Reacties