Onze wegkijkcultuur

Ruim drie kwart van de Nederlanders kampt met een probleem, een verslavingsprobleem. Maar het gaat hier niet om alcoholisten, die slechts 12 procent van de volwassen bevolking uitmaken, hoewel zij vaak de meeste problemen veroorzaken.

Nee, ik doel op iets subtielers: de verslaving aan het idee dat alcohol onmisbaar is voor een gezellige bijeenkomst.

Deze vorm van verslaving is verraderlijk omdat de schade niet direct zichtbaar is. Een van de grootste bijwerkingen is dat mensen alcohol koppelen aan sociale interactie. Ze geloven dat een drankje hen helpt om zich open te stellen voor anderen, nieuwe vrienden te maken en gezelligheid te creëren. Maar later blijken deze ‘nieuwe vrienden’ vaak valse vrienden te zijn. Het besef ontbreekt dat onderling vertrouwen hetzelfde ontspannende effect heeft als alcohol.

Liever wegkijken

Een ander probleem is dat lichte drinkers zonder alcohol, onbewust vaker een houding van wantrouwen aannemen tegenover onbekenden. In het openbaar vervoer of gewoon op straat kijken ze liever weg, alsof de ander niet bestaat. Dit wegkijken is niet zomaar onschuldig. Het zorgt ervoor dat we onze medemens niet leren kennen, waardoor ongegronde angst en vooroordelen ontstaan. De meeste mensen deugen best wel, maar door weg te kijken, ontzeggen we onszelf de kans dit te ontdekken. Zo creëren we een negatieve energie, omdat niemand graag gewantrouwd wil worden. Misverstanden liggen op de loer, want wantrouwen maakt dat we meestal iets anders horen dan wat de spreker zegt. En dan houden we de ander verantwoordelijk voor wat wij meenden te horen.

De grootste schade ontstaat wanneer lichte drinkers zich door dit gedrag eenzaam gaan voelen. Ze raken vervreemd van hun omgeving, wat uiteindelijk kan leiden tot depressieve gevoelens. Sommigen zoeken hulp bij de huisarts en vragen om medicatie tegen hun somberheid. Maar wellicht zou de beste remedie zijn om weer contact te maken, niet weg te kijken, en simpelweg vreemden als medemens te gaan zien.

Reacties