Inspiratiebron of gewoon een groot reclamebord?

Soms vraag ik me serieus af: is social media niet gewoon één groot digitaal reclamebord geworden?

Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar wanneer ik één keer Google op ‘gezond snel afvallen’ (want ja, er ligt een boeklancering in Malaga op 14 juni op me te wachten en ik wil in dat ene jurkje passen. Waarvan ik eerlijk gezegd vermoed dat deze laatst dusdanig in de was is gekrompen dat het zelfs voor mijn dochter van 14 te klein is) dan: BOEM… je Instagram verandert in een lawine van diëten en tips over hoe je zo snel mogelijk je buik, je slappe huid, zakkende borsten, flapperende armen en hamsterwangen weer ‘in model’ moet krijgen.

Feestboek

Als ik nog ergens dacht er redelijk goed uit te zien voor mijn leeftijd, wordt me middels 101 advertenties verteld dat dat dus niet zo is.

En nu we het er toch over hebben… Facebook.
Oh sorry… ik bedoel: Feestboek.

Iedereen is gelukkig, verliefd of op vakantie. Instagram doet daar ook hard aan mee: kijk mij eens gelukkig zijn. Kijk mij eens succesvol zijn. Kijk het cacaoblaadje of -hartje op mijn koffie eens. En wat vind je van m’n kont in deze legging?

En alsof we met z’n allen geen ogen meer hebben, worden we deze dagen doodgegooid met foto’s van mensen die barbecueën, in bootjes zitten, op terrassen zitten en op het strand liggen. Omdat de zon deze dagen schijnt. Dat had ik zelf namelijk nog niet door, nee.

Snapchat en al die nieuwe hippe kanalen laat ik lekker aan me voorbijgaan, daar ben ik echt te oud voor.

Maar dan is er ook nog LinkedIn. Daar scroll ik dan weer wél doorheen. Ook daar is iedereen blijkbaar een topper. Niemand verliest daar ooit een klant. Iedereen helpt jou garandeerd naar de top te helpen en boekt constant megasuccessen.

Met de week word ik er kriegeliger van.

Huilende coaches

Storytelling schijnt daarom nu enorm populair te zijn. Marketeers adviseren: neem je klant mee in jouw verhaal. Laat zien dat je een mens bent. Dus zie je nu steeds meer huilende coaches, ondernemers en mensen die hun hele leven op de media uitlichten. Iedereen vertelt over zijn of haar meegemaakte trauma.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk als mensen open en eerlijk zijn. Zelf ben ik dat ook, maar soms vraag ik me wel af of het allemaal wel écht is. Of is dit gewoon een nieuwe marketingtrend?

Social media gaat steeds meer op datingapps lijken.

Misschien denk je nu: wat een gekke vergelijking, maar mensen die mijn boek gelezen hebben, snappen wat ik bedoel. Voor wie dat (nog) niet gedaan heeft: ik neem je even mee in mijn gedachten.

Op het eerste gezicht ziet het er allemaal gelikt uit: Leuke foto, toffe hobby’s (bijna elke man surft, gaat naar festivals en houdt van reizen). Maar vaak al na één of twee dates merk je: het is steeds weer hetzelfde verhaaltje. Er wordt inderdaad weleens naar een festival gegaan er is ooit een keer naar Ibiza gevlogen waar uiteraard de selfie bij die wereldberoemde rots Es Vedrà is genomen, maar meer en spannender dan dat is het vaak niet.

Maar goed, social media dus. We komen er niet meer onderuit.

Je móét online zichtbaar zijn.
Je móét funnels inzetten.
Je móét van alles.

Diepte missen

Wil je iets verkopen? Dan is er altijd wel een goeroe die roept dat je zonder contentstrategie geen bestaansrecht hebt. Ergens snap ik het wel. Het bereik is online natuurlijk gigantisch.

Maar ik mis iets. Ik mis de diepte. Échte gesprekken. Over dagen dat je gewoon even nergens zin in hebt. Over relaties die níet perfect zijn (dat zijn ze namelijk nooit).

Ik wil verhalen horen over écht struikelen, vallen, opkrabbelen. Over lachen tot je jankend over tafel hangt, met buikpijn van het gieren. Over jezelf verliezen en weer terugvinden. Geen opgezette verhalen die het over laten komen alsof ze écht zijn.

Geen verkooptruc. Gewoon rauw. Menselijk. Geen foto. Geen filter. Geen funnel. Geen fake. Geen marketingstrategie. Gewoon écht. Want dáár zit de verbinding.

Herkenbaar?

Of ben ik nu gewoon een suffe oma met wifi, toe aan een digitale detox met wijn?

Reacties