Kabinet moet niet langer zwijgen

De escalerende humanitaire catastrofe in Gaza vraagt om een onmiddellijk en principieel antwoord van Nederland. Terwijl burgers sterven onder ingestorte ziekenhuizen, scholen en woonwijken en hongersnood zich over de regio verspreidt, blijft de reactie van het kabinet-Schoof beperkt tot symbolische verontwaardiging.

Deze passiviteit is onverenigbaar met het internationaal recht en de mensenrechten.

Stille diplomatie faalt

Het argument van het kabinet dat ‘stille diplomatie’ ruimte zou bieden voor een kritische dialoog met de regering van Israël, mist elke geloofwaardigheid zolang er geen concrete consequenties verbonden worden aan flagrante schendingen van humanitaire normen door Israël. Diplomatie zonder druk is een lege huls. Nederland beschikt over een breed scala aan instrumenten om het geweld te stoppen, maar kiest ervoor deze onbenut te laten. Dat getuigt niet van realisme, maar van moreel falen en lafheid.

Dwingende maatregelen zijn noodzakelijk

Ten eerste dient Nederland in EU-verband te pleiten voor het opschorten van het associatieverdrag met Israël, zolang het land zich niet houdt aan de mensenrechtelijke verplichtingen daarvan. Economische banden kunnen niet onaangetast blijven, terwijl burgers worden verdreven en levensreddende hulp wordt geblokkeerd.

Ten tweede moet alle militaire samenwerking, inclusief wapenleveranties, worden bevroren. Het is onaanvaardbaar dat Nederland middelen verschaft die direct of indirect bijdragen aan de vernietiging van civiele infrastructuur.

Ten derde dient Den Haag het Internationaal Strafhof actief te steunen bij onderzoek naar mogelijke oorlogsmisdaden, in plaats van zich te verschuilen achter vage verklaringen over ‘behoud van invloed’. Een neutrale positie is in deze context medeplichtigheid.

Tot slot moet Nederland, samen met bondgenoten, volmondig instemmen met de erkenning van een Palestijnse staat. Alleen zo kan een politieke horizon worden geboden die het eindeloze geweld doorbreekt.

Geloofwaardigheid staat op het spel

Nederland kan zich niet veroorloven aan de verkeerde kant van de geschiedenis te staan. Tijdens de Nationale Dodenherdenking zeggen we jaarlijks: „Nooit meer.” Maar diezelfde woorden verworden tot holle frasen zolang het kabinet-Schoof wegkijkt bij de systematische vernietiging van een volk. Dit wegkijken ondermijnt de geloofwaardigheid van onze herdenking.

Reacties