Gezicht geven

Een paar weken geleden was ik naar de uitvaart van de schoonmoeder van mijn vriendin. Ik ken beide al vanaf de lagere school.

Ik was niet speciaal verdrietig of zo. Mijn vrienden waren aangeslagen zag ik. Hoewel er toch gedurende moeders leven de nodige strubbelingen en nare voorvallen waren geweest. Maar ook kon ze heel hartelijk gasten ontvangen. Eindeloos koffie met wat lekkers, gelardeerd met vileine teksten. Altijd welkom.

Een moeilijke vrouw met toch ook warme kwaliteiten. Gewoon gewoon.

Dementie

Mijn vrienden gingen door alle gebeurtenissen maar zelden naar haar toe. Zeker niet meer toen ze gediagnosticeerd werd met dementie. Ze raakte steeds meer in de war en moest opgenomen worden. Na de jaarwisseling gingen mijn vrienden even koffiedrinken in het tehuis. En op de een of andere manier was de spanning eraf. En vonden ze het, zo zeiden ze later tegen mij, voor herhaling vatbaar.

Dat hoefde niet meer, want moeders kreeg een beroerte en kwam niet meer bij kennis. Zachtjes is ze weggegleden.

En zo zit ik in de zaal bij het afscheid.

Ze is er ineens bij

Er verschijnt een grote foto van haar op het scherm. Er zijn twee schermen, een links en een rechts. Elke bezoeker heeft daardoor goed zicht.

Dat komt binnen. Ze is er ineens bij. Ik word overvallen door eigen herinneringen van vroeger. Kinderpartijtjes, praatjes.

Er zijn nog meer foto’s. Veel foto’s. Van haar. Van de kinderen. Van de kleinkinderen. En achterkleinkinderen. Hoewel ze er vandaag niet allemaal zijn. Op de foto’s wel.

Doordat ik enige tijd geleden erg ziek ben geweest, was het van belang dat ik een draaiboek van mijn eigen uitvaart ging maken. Muziek, kaart, waar wil ik uitgestrooid worden. Daar moest ik zomaar over gaan nadenken. En snel ook. Zittend achterin de zaal, kijkend naar de foto’s, realiseer ik mij ineens dat ik geen foto’s heb. Ik woon alleen, leef alleen, niemand die foto’s van mij maakt. En selfies, nee, niet geschikt voor.

Ik word er steeds beroerder van en beloof mijzelf dat ik daar binnenkort over ga nadenken hoe ik dat ga oplossen. De uitvaart kan natuurlijk ook zonder foto’s. Maar dat spreekt mij toch niet aan, hoewel ik ook geen flauw idee heb of er wel iemand op mijn uitvaart komt natuurlijk.

Ik zet het vraagstuk in de week.

Euthanasie

Afgelopen week voelde ik mij weer goed genoeg om op de koffie te gaan bij het SamenHuis. Koffie-uurtje voor mensen met kanker, al dan niet gehad hebbend. Ik ben een poosje niet geweest en vraag naar lotgenoten. Eerst naar Sophie. Ze zou geopereerd worden. Hoe is de operatie gegaan? Ik krijg een kaart toegeschoven. Sophie heeft euthanasie gepleegd. Ze bleek inoperabel. Ik raak van mijn stuk. Dat scenario hadden we niet bedacht. De uitvaart is de volgende dag. Het heeft zo moeten zijn dat ik uitgerekend nu naar het koffie-uurtje kom.

De volgende dag ga ik naar haar uitvaart. Tot mijn ontzetting kan ik niet ophouden met huilen. In hoeverre de foto’s er mee te maken hebben vraag ik mij maar niet af. Er zijn lieve warme toespraken. Veel mensen. Ik ga haar zo missen!

Vanmorgen heb ik een make-over geboekt. Mét foto’s, bij een make up-artiest. Die mij hopelijk een beetje fris en fruitig uiterlijk kan terug geven.

Dan heb ik ook een foto om bij dit stukje te zetten. Want, zo stond bij de voorwaarden om een column in te zenden:

Zorg er wel voor dat je een duidelijke profielfoto van jezelf upload. Cartoons, plaatjes of andere gekkigheid accepteren we niet.

Reacties