Toe, maak hen geen soldaat….

Een jonge soldaat zit met ontbloot bovenlijf en een wit verband om zijn hoofd op een ziekenhuisbed, een kind nog. Hij kijkt leeg in de camera. Het lijkt alsof alle emotie uit zijn gezicht verdwenen is, maar iedereen die de foto ziet, weet meteen dat deze jongen teveel heeft gezien en dat zijn jeugd voorgoed voorbij is.

Wie hij is en waar hij vandaan komt? Het maakt niet veel uit als je bedenkt dat hij staat voor veel jongens uit zijn land en dat hij ondanks wat hem overkwam het geluk heeft nog in leven te zijn, in tegenstelling tot veel van zijn geslachtofferde leeftijdsgenoten.

De foto treft mij diep. In mijn ogen is hij nog een kind, een jongeman die net het pad van volwassenheid betrad, maar op het randje van zijn jeugd ineens een man moest zijn en een oorlog in moest voor zijn land. Onwetend over wat hem te wachten stond…. Misschien is hij best stoer geweest of juist heel bang, heeft zijn moeder hem nog bemoedigend toegesproken. „Je komt toch terug hè?”

Aan benen hangen

Als het een van mijn mijn zoons was die moest gaan, zou ik aan zijn benen zijn gaan hangen, hem vragen niet te gaan en zich te verstoppen. „Daar heb ik je niet voor grootgebracht”, zou ik hem toewerpen. Ik zou geen uur rust meer hebben.

Al die jonge mannen die nooit meer terugkomen, familie en gezinnen achterlaten voor het zogenaamde heldendom en de overwinning! Er gaan weer vele generaties overheen voordat men er met droge ogen over kan praten. Voorbeelden weet ik genoeg, de verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Ik heb er zoveel gehoord. Mijn getraumatiseerde ouders er bijna dagelijks over horen praten, de gruwelverhalen, de nasleep. Wat een leed.

Beter weten

Dit willen we toch helemaal niet? Na al die jaren oorlog voeren, moesten we met z’n allen toch beter weten. Vrede zou de norm moeten zijn.

Niemand van ons wil zijn kinderen kwijtraken aan een onzinnige oorlog. Onze kinderen niet, onze kleinkinderen niet. De foto van de jongen zou ieders ogen moeten openen, ook dat van de zogenaamde grote leiders.

Misschien komt het met deze jongeman nog enigszins goed. Fysiek zal dat misschien wel zo zijn, maar het trauma dat hij bij zich draagt, raakt hij nooit meer kwijt. Ik hoop dat zijn moeder hem snel in haar armen kan sluiten en dat het vechten ophoudt, maar daar ziet het nu helaas niet naar uit. Laat jonge jongens gezond volwassen worden,

Toe, maak hen geen soldaat…

Reacties