Je bent om op te vreten

De onderzoeker speurde het veenweidelandschap af op zoek naar de Amerikaanse rivierkreeft. Even bleef ik gebiologeerd kijken. In de polder van het Groene Hart huisde dit kleine exotische monster in enorme aantallen.

Zijn graafdrift, paringsdrang en onstilbare honger tastten ons ecosysteem aan.

„Hier zie je een vrouwtje, die heeft hier een driehoekje”, wees de onderzoeker. „Dit is een mannetje, dat zie je aan die forse scharen en aan deze twee strepen: de rivierkreeft heeft twee penissen. Dat verklaart misschien waarom ze zo succesvol zijn in de voortplanting.”

Ik wist niet dat Amerikaanse rivierkreeften als een plaag in onze wateren zich vermenigvuldigden als gekken.
„Kijk, ze houden elkaar innig vast”, zei de onderzoeker met in zijn hand twee kreeften.

Geslagen hondje

Wie het maar niet voor elkaar kreeg zijn vrouw innig vast te mogen houden, was Bastiaan. In onderbroek en t-shirt liep hij rond als een geslagen hondje. Overbeleefd in zijn woordkeuze. Na de huwelijksreis stond hij een paar dagen later bij Suzanne voor de deur.
„Ik laat het samenwonen, net als het hele experiment, maar over me heenkomen.”

Wat de onderzoeker heeft met rivierkreeften, heb ik met mensen.

Als je nog niet hebt gekeken naar de nieuwe koppels bij MAFS (Married at First Sight), het tv-programma van RTL 4, begin er dan niet aan. Het is als het roken van de eerste sigaret, het nemen van een oxazepammetje bij angst op de snelweg. Na één aflevering is het alles op alles zetten om afstand te nemen van deze ontsnapping.

Ik keek ooit alle vorige afleveringen op mijn laptop met oortjes in. Niemand hoeft te weten hoe ik mijn tijd doorbreng. Het is de eeuwige fascinatie voor ongemakkelijkheid in de liefde. De voyeur in mij is er niet tegen bestand.

Verslaving

Als er een klik is tussen mensen, hoop je dat die klik wordt voortgezet. Soms begint het stroef, wordt de band allengs beter en intiemer. Uiteindelijk is niet te voorspellen hoe het contact zich ontwikkelt. Dat is de verslaving van de kijker. Ook de twee vrouwelijke psychologen en de mannelijke gedragsbioloog, als experts verbonden aan het programma, kunnen het niet voorzien.

De kwetsbaarheid van deze kandidaat, Bastiaan, die zei dat hij verlangde naar meer lichamelijkheid. De voorzichtige uitleg van Suzanne voor de camera – Bastiaan was er niet bij – dat ze hem aardig vond maar nul aantrekkingskracht voelde. Bastiaan keek dit programma straks terug. Zouden zijn nieuwe collega’s hebben gekeken? Hij vertelde immers over een nieuwe baan.

Neem het koppel Anneke en Dirk. Het gemak waarmee ik meteen koos voor kamp Dirk. Waarom zou je kiezen? Het is geen wedstrijd. Hoezo was Dirk te oud? „Kijk naar jezelf, Anneke”, dacht ik. Primaire reacties kwamen aan de oppervlakte.

Iets dreinerigs

Toen Dirk tijdens het eindgesprek verbolgen zei dat Anneke na afloop van de trouwdag niet met hem in de jacuzzi wilde, kreeg hij ineens iets dreinerigs. Ik zou kapot zijn na zo’n slopende dag. Anneke was toe aan een moment voor zichzelf. Ik begrijp niet dat mensen deze reuring vrijwillig opzoeken, maar ik keek er geboeid naar.

Wat is het vermoeiend om mens te zijn: al die emoties. De zelfbeheersing die je aan de dag moet leggen in de omgang met elkaar. Rivierkreeften beheersen zich niet, die doen gewoon.

„Kreeften maken voortdurend ruzie en zijn kannibalistisch”, zei de onderzoeker.

„Je bent om op te vreten”, had Bastiaan graag eens van Suzanne willen horen.

Reacties