Spuit elf

Zou hij van zijn vrouw een tube make-up hebben gekregen, nog uit haar tijd als model?
“Hier, voorbij de datum, maar het kan nog wel. Goed uitsmeren, vooral bij de oren.”

De manier van communiceren herken ik, die is bij ons aan de keukentafel net zo. Ook van vroeger herinner ik me dit soort pesterige gesprekjes met mijn broer of op het schoolplein. Ik ben opgegroeid in het westen van het land. Cabaretier Ronald Goedemondt had een sketch in een van zijn voorstellingen waarin hij een Rotterdammer nadeed: “Zooooo, oh ja, joh?” Iedereen die serieus iets wilde vertellen, werd afgeserveerd. Tegenwoordig zijn het schatten, maar toen, populaire jongens op school, bijdehand en een snijdend gevoel voor humor. Ik voelde me zelden op mijn gemak.

Wat kan ik over Trump schrijven dat ik niet al gelezen heb? Elk stukje dat ergens anders over gaat is kansloos. Een column met andere inhoud dan die over de verschuivende wereldorde voelt als spuit elf: alsof de wereld in brand staat, iedereen op de vlucht slaat, en jij nog op de wc zit, onwetend over welke ramp zich voltrokken heeft.

Gespannen luister ik naar deskundigen in talkshows. De een zegt: “Laten we onder ogen zien dat we niets meer te verwachten hebben van de VS, we moeten onze eigen broek ophouden.” De ander: “Blijf diplomatiek reageren, blijf paaien, we hebben Trump nodig. Amerika is de enige die wapens aan Oekraïne heeft verstrekt, toen Europa vooral met woorden hun steun betuigde.” (Ik ben daar ook goed in: een schouderklopje en zeggen ‘Succes, je kan het.’)

Hoe Zelensky daar zat, als Klein Duimpje in een te grote stoel. Die uitdrukking op zijn gezicht, zoekend naar woorden in het Engels. Ik vond het hartverscheurend. Op dat moment balden de emoties van diep mededogen en verontwaardiging over deze vernedering van alle Europeanen zich samen, als een ketting van lichtjes die zich tegelijkertijd over het continent verspreidden.

Reacties