Sentiment en hoop

Laatst vroeg mij iemand: „Waar word jij nou sentimenteel van?” Nou, ik zal u dat uit de doeken doen.

In een wereld waarin polarisatie ons verdeelt, waarin celebrities, meestal tv-persoonlijkheden, ons een onwerkelijk beeld voorschotelen maar wel veel mensen meetrekken in hun waanzin, waarin het landje pik van Xi Jinping, Poetin, Kim Jong-un en die gek van een Trump de voorpagina’s beheerst, waarin de wolf zijn soortgenoten uitlacht omdat ze aangelijnd moeten worden, zoek ik naar momenten van eenvoud en rust.

Als ik door de omgeving rijd, zie ik de boeren hun land weer ploegen. De velden worden opnieuw zwart, klaar om ingezaaid te worden. Daar zit iets troostrijks in, iets eeuwigs. Het land dat wordt bewerkt, de zaaier die zijn vertrouwen stelt in de seizoenen, in de natuur. Dat stemt mij sentimenteel. Want ondanks alle rumoer in de wereld, ondanks oorlog en verdeeldheid, draait de aarde gewoon door. De lente komt, gewassen groeien, oogsten worden binnengehaald.

Niet veranderen

Het is een simpel tafereel, maar het herinnert mij eraan dat er fundamenten zijn die niet veranderen, hoe luid de wereld ook schreeuwt. Misschien is dat wel wat we nodig hebben: minder geroep, minder polarisatie en meer aandacht voor de seizoenen, voor de aarde, voor het werk dat generaties voor ons al deden en dat nog generaties na ons zullen blijven doen.

En dát maakt mij sentimenteel. Maar ook hoopvol. Want zolang er mensen zijn die blijven zaaien, blijft er toekomst.

Reacties