Eurovisie: van chique diner naar intergalactisch glittercircus

Stel je voor: het is 1957. De elite van Europa zit in een keurig theater. Heren in smoking, dames met kanten handschoenen, de spanning is om te snijden.

De zangeressen hebben permanentkrullen waar een tornado jaloers op zou zijn en de liedjes gaan over liefde, natuur en eenzame treinreizen. Het hoogtepunt van de avond? Een bescheiden handdruk en een trofee ter grootte van een melkfles.

Fast forward naar 2025. Het podium is een technologische nachtmerrie van flitslichten, LED-schermen en vuurwerkshows die NASA jaloers maken. De presentatoren spreken drie zinnen in het Engels, vijf in het Frans en dan ineens wat random Zweeds, terwijl ze een regenboogkleurige rookbom afsteken voor extra effect. De eerste act? Een Letse operazangeres in een zwevende kooi, begeleid door dansende robots en een hologram van een zingende alpaca. De tweede act? Een Hongaarse dj die zichzelf in brand steekt terwijl hij op een draaiend hamsterrad staat.

Keurig en traditioneel

Vroeger was het Eurovisie Songfestival een chique diner: keurig, traditioneel en met een vast menu. Nu is het een all-you-can-eat-buffet waar alles en iedereen op tafel ligt.

En dan de liedjes. Ooit waren het poëtische pareltjes met diepzinnige teksten en eenvoudige orkestrale begeleiding. Nu? Een duizelingwekkende mix van genres die klinken alsof een hyperactieve computermuis per ongeluk op shuffle heeft gedrukt. Eén moment luister je naar een emotionele ballad over de eenzaamheid van een goudvis, het volgende moment sta je te headbangen op een Turkse techno-folklore remix.

En het stemmen! Ooit een statige aangelegenheid waarbij grijze heren met een notitieblok de uitslag bekendmaakten. Nu een chaos van nationale jury’s die uitzinnig naar de camera zwaaien. „Goood eeevening, EUROPE!!!”, schreeuwt een uitzinnige Zweed, alsof hij net te horen heeft gekregen dat IKEA gratis gehaktballetjes weggeeft. Ondertussen proberen we wanhopig uit te rekenen of onze favoriet nog een kans maakt. Maar nee, zoals altijd wint óf een act met een gimmick, óf een huilende ballade met een tactisch ingezoomde emotionele oma in het publiek.

Intergalactisch

En toch, ondanks alle chaos, zou ik het voor geen goud willen missen. Sterker nog: ik kijk uit naar de intergalactische editie in 2050, live vanuit een gigantisch ruimtestation boven de aarde. En ja, misschien hebben we dan een deelnemer uit het sterrenstelsel Andromeda die een duet zingt met een AI-robot, terwijl hij zich omringt door duizenden dansende asteroïden. Want, waarom niet? Misschien wint het nummer dan wel de prijs voor de ‘beste visuele ervaring’ en de jury stuurt hun punten via hologrammen. Toch nog altijd ‘douze points‘ voor de beste!

Reacties