Spreken is zilver, zwijgen is goud

Wie in de maatschappij zijn stem wil laten horen moet zichzelf, zijn mening of zijn handelswaren als een marktkoopman veelvuldig aanprijzen. De man die vroeger op de markt met luide stem zijn fruit aanprees, had het meeste succes. Op social media is dat niet veel anders.

Degene die het vaakst en hardst roept krijgt de meeste aandacht. Echter wordt het steeds lastiger om nog boven de menigte uit te komen nu de marktkramen met meningen, adviezen, en koopwaren maar blijven toestromen. Het gevolg:  marktkooplieden gaan met dezelfde luide stem elkaar bekritiseren en er wordt nog fanatieker en op de gekste manieren aandacht getrokken dat het op de markt inmiddels één groot kippenhok is geworden.

De natuur

Rustig even, iedereen heeft wat in te brengen maar we hoeven toch niet allemaal op de markt onze stemmen schor te schreeuwen? We kunnen ook in stilte betekenisvol zijn en laten zien waar we voor staan. De natuur schreeuwt niet om aandacht, maar spreekt toch ook in stilte?

We kunnen ook gewoon een bibliotheek zijn met een stilteruimte waarin boeken liggen die niet schreeuwen om gelezen te worden, maar waar het oog langs de kaften gaat, vingers er een boek tussenuit schuiven om vervolgens rustig de achterkant te bekijken en te besluiten of er interesse is om het te lezen.

Niet lullen

We zouden toch ook gewoon een schoonmaakster kunnen zijn? Niet lullen, maar poetsen. Of een stratenmaker die iemand zijn straatje schoonveegt, een kinderjuf die haar eigen klasje kinderen wat probeert bij te brengen? Of wat dacht je van een vuilnisman die zich niet te min voelt om iemand zijn rotzooi af te voeren?

Nee we hoeven niet allemaal op de markt te staan. Mijn oren kunnen die hoeveelheid meningen, discussies, adviezen en instructies niet meer horen. Liever omzeil ik de markt. En als het echt niet anders kan, loop ik met mijn vingers in de oren doelgericht naar de notenkraam voor 2 ons ongezouten noten, om vervolgens met oogkleppen op door te moeten lopen omdat het algoritme ineens alle noten-gerelateerde kramen op me af doet laten stormen. „Ga, weg ik heb al noten, ik wil niet weten welke noten het meest gezond zijn, hoeveel ik er per dag van moet eten of dat ik juist geen noten zou moeten eten omdat ze vet zijn.” Dat, zoek ik lekker uit op een zelfgekozen moment in de stilteruimte van de bibliotheek.

Reacties